(զգուշությամբ նառաջ կուգա) Հոն է, կը քնանա... կը տապլտկի փառահեղ երազներու մեջ... Չը գիտե, թե օձ մը մթության մեջ զինքը կը մտածե և օր մը պարանոցը պիտի փաթթվի, գուցե այս վայրկենիս, մինչդեռ առյուծր կը ննջե, կը խորդա... Արտաշես պիտի մեռնի, ես թագուհի պիտի ըլլամ և իր գերեզմանը պիտի ընեմ առագաստս և գահս... Արտաշես արծիվ էր, այս վայրկենիս թևեր չունի... Մեկ հարվածի մը ներքև ստվեր մ՚է անշշունջ և պիտի անհետանա գիշերվան մութին մեջ... Չեմ երազեր, Արտաշես գրեթե դիակ մ՚է... Հոս է գահս, անոր վերջին շունչին մեջ, գոց աչքերուն, հանդարտ սրտին և այս դաշույնին վրա... Հոս է թագս Արտաշեսի արյան վառ ալյացը մեջ... Կինը մթության մեջ կսպաննե... (ճրագները մեկիկ մեկիկ և յուրաքանչյուրին կանգ առնելով գգուշությամբ կը մարե.— վերարկուին տակեն լապտեր մը կը հանե, կամաց կամաց Արտաշեսի կը մոտենա, լապտերը նորեն կը պահե... կը զարնե սրտին և քանի մը քայլ ետ կերթա կատաղի նայվածքով):
ԱՐՏԱՇԵՍ.– Ա՜հ... (դողդոջուն ոտքի ելնելով) Ո՞վ էր այն...
ՈՐՄԶԴՈՒԽՏ.– (լապտերն իր դեմքին բռնելով) Տե՛ս...
ԱՐՏԱՇԵՍ.– Որմզդո՜ւխտ... Միշտ դո՜ւն... (կիյնա):
ՈՐՄԶԴՍՒԽՏ.– Կին մը, որուն հարվածը ո՛չ թե վարդ, այլ վարդագույն արյուն կը փթթեցնե։
ԱՐՏԱՇԵՍ.– (մարած ձայնով) Օգնությո՜ւն...
ՈՐՄԶԴՈԻԽՏ.– Տեսե՛ք... Արտաշես մը կնոջ մը դիմաց օգնություն կը կանչե։
ԱՐՏԱՇԵՍ.– Վա՜տ...
