Հովիւ հօտից բանաւորաց, Տէր Սաբաւօթ,
Որ միշտ հովուես ի վայր դալար ըզսուրբ քո հօտ,
Դարձո՛ առ իս գանձն իմ գերի և մահամօտ,
Եւ դասակցեա՛ առ ընդ նոսին զիս մօտ առ մօտ:
Ի ներքին քո ամենասուրբ պարարտ արօտ,
Ա՛ծ ըզգերիս քաղցէն լըքեալ մըշտակարօտ,
Յորամ ծագիս սիրելեաց քոց նոր առաւօտ,
Տալով նոցա իմաստ պայծառ լոյս անաղօտ:
Ի խաչակիր հօտէ քոյին օտարացայ,
Եւ խառնակեալ ընդ հեթանոսս ընտելացայ,
Կելով միշտ չար վարուք նոցա յառաջացայ,
Եւ ըզնոքօք գերազանցեալ հանդիսացայ:
Ի յիս կըրեմ ըզթշնամիս իմ ընտանի,
Ըզգայարանս իմ չար գազանս երիքովի,
Որք միշտ նենգեն մերթ ի ծածուկ և մերթ յայտնի,
Եւ զիւնուորին ընդդէմ հոգւոյս մահապարտի:
Եդօմ Գեբադ և Ամաղէկ ընդ խևացւոց,
Դաշնադիր լեալ հարկս հարկանեն յոգւոց մերոց,
Ի յայնս և մերքս հակամիտեալ զերթ հատուածոց,
Բիւր պատրանօք նենգեն ըզմեզ յար անմիջոց:
