Արի՛ մտցուք ի դատաստան անձն իմ՝ մեք քև,
Մի՛ երկընչի՜ր, դատօղքն են սուրբք, թէպէտ մեք խև.
Քե՜զ բիւր վըկայ ունիս այսօր անթիւ տերև,
Պտղազուրկ ծառ, լապտեր անվառ խելօք թեթև:
Դու երկիր ես, որ ո՜չ թանիս, ուր չեկն անձրև,
Հողով ցամաք, սողնոց բընակ, իսկև դերև.
Թէպէտ իցես կերպարանօք մարդոյ իբրև,
Բայց ներքնայնով քան ըզգոռեխ կարի ներքև:
Մինչ յարձակիս, ի վէճ բանից, առնուս քեզ թև,
Այլազանիս, տքգեղ դիմօք, որպէս չար դև.
Մինչ հայեցայ ի ներքդ ի քեզ, ո՜չ գոյ միև,
Ի պարծանաց, չունիս վայրկեան առնըլոյ հև:
