Պիւլպիւլն եկեալ, քաղցրիկ ձայնէր ի պարտիզին,
Թև ընդ գըլխով հարեալ ողբայր յո՜յժ ցաւագին,
Ծաղկունքն ամէն երփնազարդեալ, արդ, բուսանին,
Եւ մանուշակ՛ն ծիրանեգոյն՝ էր առաջին:
Ձա՜յն մի յերկնից, ձա՜յն մի յերկրէ, ի պարտիզաց,
Ձա՜յն ի լերանց, ձա՜յն ի յայգեաց և ի դաշտաց,
Համախառնեալ գոչեն կոչունքն բիւրք հազարաց,
Արի՜ք, եղբարք, ելցուք ի դաշտ ըզբօսանաց:
Երեսք դաշտաց լըցան ծաղկօք յո՜յժ զանազան,
Վարդն ի վերայ ամենեցուն՝ էր պատուական,
Սըմպուլ, նարկիզ և ծովային մաքուր շուշան,
Փունջ կապեսցուք յաւուր տօնիս տեառն համբարձման:
Ծառք և ծաղկունք որպէս ըզլոյս ճառագայթեալ,
Եւ իբր ըզշարըս աստեղաց կարգաւորեալ,
Ձայն տատրակին զմեզ յորդորէ ի սէր մաքրեալ,
Ձըմեռն էանց, եհաս գարունն օրհնաբանեալ:
Նըստեալ ի նաւ ի հիւսիս կոյս առագաստեալ,
Հասանք ի վայր ըզբօսանաց՝ պարտէզ ծաղկեալ,
Արդ, գոհասցո՜ւք միշտ զաստուծոյ՝ աղերս արկեալ,
Վասն իւր փառացն՝ այս պարգևացս մեզ պատրաստեալ:
