էր իշխանական նավակների կացության համար: Երբ մակույկը բոլորովին մոտեցավ տախտակամածին, բեյը բռնեց Զահրայի ձեռքից, կանգնեցրեց նրան, հետո գրկելով դրեց տախտակամածի վրա: Այդ միջոցին մռայլ կերպարանքը մոտեցավ։
— Դու այստե՞ղ ես, Ֆե՛յրուզ,— հարցրեց բեյը։
— Այո, տեր իմ,— պատասխանեց սևամորթ աֆրիկացին, սպիտակ ատամները կրկին ցույց տալով։
— Ահա՛ քո տիրուհին, դարձյալ ողջ և առողջ քեզ եմ հանձնում,— ասաց բեյը ժպտալով։
Ֆեյրուզը Զահրայի արծաթագին ստրուկն էր և նրա ամենահավատարիմ սպասավորներից մեկը։
— Թո՛ղ իմ հոգին իմ տիրուհու ոտքի հողերին մատաղ լինի,— պատասխանեց պարզամիտ աֆրիկացին։
— Ի՞նչպես պետք է տանես...
— Երևի դռների բանալիները ինձ մոտ են. այնպես կտանեմ, որ սատանան էլ յուր քառասուն և մեկ աչքերով չի կարող տեսնել...
— Դու ուշանում ես,— ձայն տվեց Զահրան, և նրա ձայնը խեղդվեցավ սրտի սաստիկ խռովության մեջ։
Բայց սեղմեց յուր շրթունքներին նրա երկու ձեռքերը և բաժանվեցավ։ Ցատկելով մակույկի մեջ, խորին տխրությամբ սկսեց հեռանալ այն ապարանքից, որի հետ կապված էին նրա հոգու ամենաքաղցր հիշողությունները...
Թ
Կրկին դառնանք դեպի ընդհատված պատմությունը։
Օհանը յուր ազատած մանուկը պառավ «մարեին» պահ տալուց հետո, այդ հոգսից իրան բավական ազատ էր համարում: Նրան մնում էր` յուր հաշիվները վերջացնել սև խաչը կրող տիկնոջ հետ: Այդ էր պատճառը, որ պառավի խրճիթից դուրս գալուց հետո, նա կրկին եկավ նույն բնակարանը, որտեղ սև-խաչակիրն այնպիսի ճարպիկ խաբեությամբ նրան մոլորության մեջ ձգեց։ Բայց նա ավելի տեղեկություններ չկարողացավ ստանալ, որքան գիշերը հայտնեց նրան վերնահարկի լուսամուտից խոսող կինը։
Չգիտեր ի՞նչ աներ: Մտածեց գտնել յուր բարեկամ Ոսկանին, բոլոր անցքը պատմել նրան և լսել ծերունի համալի խորուրդները:
