շաբաթ առաջ օրիորդի հետ խոսել էր բաղնիքների ճանապարհին...
Բոշայի և պրիստավի երևույթը որքան ցավալի ներգործություն ունեցավ խեղճ Քեթևանի տնակի վրա, այնքան ուրախություն ազդեց պառավի սրտին։ «Դրանից հետո կընդունես իմ ասածը, Քեթևան...», մտածում էր նա, շարունակելով յուր ճանապարհը։
Երկար այնպես գնում էր նա, մինչև անցավ մի մեծ փողոցից, որի միակ ծայրում շինվում էր հոյակապ տուն։ Պարոն Ք...— կարճլիկ, ուռած մարդը, փաթաթված բաբորի և սամույրի մեջ,— կանգնած էր այնտեղ։ Նա զանազան պատվերներ էր տալիս վարպետներին և գործավորներին, որոնք շինում էին այդ տունը։ Նա մի ձեռքում բռնած ուներ բաղդադի աղլուխ, որով ստեպ-ստեպ սրբում էր յուր քիթը, մյուս ձեռքում կրում էր մի գավազան, որի գլխին ամրացրած էր երկաթյա սրածայր մուրճ. կարծես այդ նրա համար էր, որ այն մուրճով ծակե ամեն մինի գլուխն, որոնք կհամարձակվեին նրան որևիցե ընդդիմություն գործել։ Բայց ամեն անցնող նրան գլուխ էր տալիս, բարևում էր. ամենքը նրա առջև թեքվում էին. երևի թե այդ մարդի մեջ կար մի բան, որ երկրպագելի Էր,— այո՛, նա հարուստ էր...։
Վերջացնելով յուր խոսակցությունը, հարուստն իջավ մեծ գետի ափը, այնտեղ մի ընդարձակ ավազուտ գետին նույնպես պատկանում էր նրան։ Պարոն Ք... յուր մտքի մեջ գծում էր զանազան ծրագրներ՝ այնտեղ ևս մի բան շինել տալու։ Պառավը տեսնելով նա միայնակ է, մոտեցավ։
— Հը՛, Կատո, տեսա՞ր,— եղավ հարստի առաջին խոսքը։
— Էս րոպեիս էնտեղից եմ գալիս,— ասաց Կատոն։ Այդպես էր պառավի անունը։
— Ի՞նչ շինեցիր։
— Շա՛տ ասեցի, շա՛տ խոսեցի, բայց գլուխ չէ գալիս․․․
— Ասացի՞ր, որ հարյուր մանեթ եմ տալիս։
— Ես իմ կողմից մեկ հարյուր էլ ավելցրի, շատ ուրիշ բաներ էլ խոստացա... էլի ռազի չկացավ...
Պարոն Ք... վրդովվեցավ. առաջին անգամն էր, որ նա նկատեց արծաթի անզորությունը։ Նրա կարծիքով արծաթն ուներ յուր մեջ այնպիսի մի ուժ, որով բոլոր տիեզերքը մարդ կարող էր յուր ուզածին պես պտույտ տալ։
— Դու աղջկան տեսա՞ր,— շարունակեց նա յուր հարցմունքը:
