— Ա՛ղա ջան, մի մեռած մշեցու համար փող ենք հավաքում, որ թաղենք, մի քանի կոպեկ շնորհեցեք։
Պարոն Ք... ձեռքը տարավ գրպանը, նայեց, ասելով.
— Աստված վկա է, որ հետս փող չունեմ, թե չէ կտայի. խե՜ղճ մշեցի, աստված ողորմի իր հոգուն։
Մարդիկը հեռացան, բայց նույն րոպեին նրա գրպանը լի էր արծաթով։ Նա նստեց կառքը, չիցե թե կրկին այդպիսի մարդերին հանդիպե։ Քանի րոպեից հետո նա հասավ յուր տուն, այնտեղ, ուր ծեծվել էր Սանդրոն։ Դռները բացվեցան։ Նա անցավ փառավոր սրահակների միջից, որոնց հատակը պատած էր կարմիր մահուդով։ Աջ ու ձախ շարված՝ լիմոնի, նարինջի ծառերը, հազվագյուտ ծաղիկները՝ տալիս էին այդ սրահակներին մշտականաչ ճեմելիքների ձև։ Եվ իրավ, տարվա այն եղանակին այնտեղ թագավորում էր գարունքը։
«Աղան եկա՜վ...»— սարսափելի՞ մի լուր, որ հեռագրական արագությամբ մի րոպեում շքեղազարդ դահլիճներից հասավ մինչև խոհանոցի ծառաներին ու ախոռատան վերջին սպասավորին։ Ամեն տեղ տիրեց գերեզմանական լռություն։ «Աղայի» երևույթն ուներ յուր մեջ այնպիսի մի մեծ զորություն, որ խեղդում էր, փշրում էր և ճնշում էր ամեն մի կենդանություն ունեցող ուժ։
նա անցավ դահլիճը։ Խորասանի ամենաթանկագին խալիները ծածկում էին այդ փառավոր բնակարանի հատակը։ Քիշմիրի ամենագեղեցիկ շալերը կազմում էին նրա վարագույրները։ Շռայլությունը թագավորում էր այնտեղ յուր բոլոր ճոխությամբ։ Մետալների ազնիվ տեսակները— ոսկի, արծաթ, պղինձ, և հանքերի հարստությունը — ֆարֆոր, բյուրեղ և թանկագին փայտերը՝ ներկայացնում էին արհեստի և ճարտարության գեղեցիկ արդյունքներ, որոնք կացուցանում էին նրա կահ-կարասիքը։ Պատերի վրա ոսկի շրջանակներից նայում էին պատկերներ — գեղարվեստի ընտի՛ր գործ։ Այդ տեսարանը հիանալի՜ էր․ նրանց թվում մի անկյունում նկարվում էր մի այլ պատկեր, նրա մաշված և տխուր դեմքը, սառն որպես մարմարիոն, ներկայացնում էր վաղուց թառամած գեղեցկության արձանը... Շիջած աչքերի մեջ դեռ պլպլում էին վշտահար սրտի և հուսահատության կայծերը... Նրա գունատ շրթունքը շարժվեցան... չարագուշակ հազը դուրս պրծավ մաշված կուրծքից... — Դա կենդանի մարմին էր։
Տեսնելով «աղայի» գալուստը, նա շարժվեցավ յուր տեղից և