— Չէ՛, չունես, քեզ էլ կտեսնինք։
— Լավ, ինչ նպատակ կա այստեղի աղջիկների հետ պսակվիլ։
— Ինչո՞ւ։
— Նրա համար, որ նրանք ոտքից մինչև գլուխ զուրկ են բուն քաղաքակրթությունից։
— Ո՛չ, Միխայել, այստեղ կան և լավ աղջիկներ։
— Այսինքն նրանք, որ հայերեն խոսելն անգամ չգիտեն։
— Այդ մի մեծ պակասություն չէ՛․ բավական է, որ նրանք ուսում ունեն։
— Հավատացե՛ք, Աննա Կիրիլովնա, այդ ուսյալները գեղեցիկ խնձորների են նմանում, դրսից սիրուն գունով, անուշ հոտով, բայց ներսից ավերված և փտած սրտով…
Մի քանի այդպիսի խոսակցություններից հետո, երիտասարդը հեռացավ, թեև տիկինը շատ ստիպում էր, որ ճաշին իրանց մոտ մնա։
Ե
Նույն ավուր երեկոյան պահուն Բաքոսյանին տեսություն էին եկել մի քանի բարձր ուսում ստացած, մայրաքաղաքի ուսանողներ,— իրավաբան, բժիշկ, բնագետ և պատմաբան։
Բաքոսյանը համբույրներով ընդունեց նրանց որպես յուր հին ընկերներին։ Մի քանի հասարակ զրույցներից հետո խոսակցությունը նրանց մեջ ընդունեց ավելի նշանավոր ձև։
Երբ նրանք սկսան խոսել նույն քաղաքի ուսումնաբանների, լրագրության և կրթյալ երիտասարդության գործունեության մասին․
— Մեր երիտասարդությունը ոչինչ չէ շինում, պարոններ,—ասաց նրանց բարեկամական անկեղծությամբ Բաքոսյանը։
— Ի՞նչ կարող է շինել,— պատասխանեց երիտասարդ պատմաբանը։— Երբ նրանց գործունեության ընթացքը այնքան սահմանափակված է։
— Ծույլերը միշտ իրանց արդարացնելու պատճառներ ունեն,— պատասխանեց Բաքոսյանը ծիծաղելով։
—Քո քթից, եղբայր, դեռ արտասահմանյան քամին չէ դուրս եկել․ մի քանի օր անցնի՝ դու բոլորովին այլապես կխոսես — մեջ մտավ գանգրահեր բնագետը։
