Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/124

ՄԷՀԱՆԱՃԻՆ ԱՀԵՂ ՏԱՏԱՍՏԱՆԻՆ ՕՐԸ

Տափռօսի էկավ զէնկին մէկ աղա,
Վօր չախ ուկօլը ունէր մէհանա.
Քրիստոս մեր տէրը տատաստան կըցից,
Տիմացը ասպէս հարցմունքներ տըրից,
«Ի՞նչ աղէկ մէկ պան տուն մէյտան պերիր,
Վօ՞ր խեղճ ռընչպէրին մէկ եարտըմ արիր,
Քուռչօտ էօքսիւզին տուն ե՞փ հաքուցիր,
Քախցած-ծարաւին ե՞փ հաց, ճուր տըւիր»։

Աչքերը վերուց մեր աղլի աղան,
Տէր մեր Քրիստոսին տըւից պատասխան.
«Ես շատ հարփանի ծառաւ կըտռիլ իմ,
Աղու զէհիրով քըշտացուցիլ իմ.
Շատ տուն, շատ օճախ զըրչիլ իմ տայմա,
Շատին էղիլ իմ մահի մահանա»։

Ան ատէն ասաց Տէրըն մեր Յիսուս,
«Կրնա՛, Յուդային քօվը նի՛ստ սուս-փուս»։