Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/183

Օրթին կիրք չունի, չի՛ սովրիլ համպար,
Տէֆթէր ալ չունի կըրելու համար,
Պապային «մանէթ տո՛ւր», կասէ լալէն։
-Շաշխը՜ն, ծեռքերըս յօքնեցաւ տալէն,
Շինտը եալ քըսան մանէթ պիտի տամ,
Կուպեռնաթօռի հացին պիտ էրթամ։

էրուսաղէմէն էկավ նըւիրակ,
Ու կասէր. «մարթայ հինկ մանէթ պիտ տաք,
Վօր մեր սուրփ ժամը չի կորցնունք լալէն»։
-Հա՛յր սուրփ, ծեռքերըս յօքնեցաւ տալկն,
Շինտը եալ քըսան մանէթ պիտի տանք,
Կուպեռնաթօռի հացին պիտ էրթանք։

-Կիտի՞ք, աղաներ, ի՛նչ նօր խապէր կա,
Մինիսթռը, կասին, Նախչըւան պիտ գայ,
Կըվախնամ՝ ատկից մէկ խաթէ չի լար...
-Ատ ի՞նչ հօրրս ցաւն է մեզի համար,
Ճէպէրէս մարթայ հիսուն կըհանինք,
Մինիսթռին հետն ալ ա ղէկ քէֆ կանինք։

Ճէմէ՞րտ իմ, թե սքուփ մարթիկ չիմացան,
Ու թապիէթէս տայմա խափվեցան.
Մարթու կռօշ չիմ տալ` տուն հազար կանչէ,
Ամա իմ քէֆիս` հազարն ալ պան չէ՛...
Սո՞ւտ էր ասածը մեր խեղճ Սիւլիւկին.
«Ճօկ պան է աղա, ճօկ պան է զէնկին»։