Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/296

ԵՐԵՔ ԱՐՄԱՎԵՆԻ

(Լերմոնտովից)

Ավազուտ դաշտում Արաբիային
Արմավի երեք գոռոզ ծառ կային,
Ու նոցա տակի գետնից աղբերակ
Կարկաչեցնում էր ջուրն իր սառնորակ,
Ստվերախիտ սաղարթ հովանի էր վրան,
Տոթից, ավազից էր պատսպարան։

Շատ֊շատ տարիներ անհայտ գլորվեցան,
Խոնջացած պանդուխտք բնավ չի մոտեցան,
Չապավինեցան նոցա խորշակեն,
Բերան թաց չարին պաղ աղբերակեն,
Ցամքեցնում էին շողք արեգակին
Ծառերի սաղարթն և ջուրն այն ակին։

Ըսկսան ծառերն տերեն գանգատիլ,
Մի՞թե խամրելու աշխարհք ենք եկել.
Բըսանք, ծաղկեցանք մենք աննըպատակ,
Տոթի, փոթորկի հար միշտ նըպատակ.
Ո՛չ մի պանդխտի չեղանք ապաստան,
Անարդար է, տե՛ր, քու սուրբ դատաստան։

Հազիվ լռեցան, ահա՛ հեռուից
Փոշին դեպի վեր բարձրացավ գետնից,
Զիլ-զիլ լըսվեցան զանգակի ձայներ,
Երևան եկան ճամկավոր հակեր.
Ինչպես ծովի մեջ պատահած նավակ
Շարք֊շարք գալիս էր ուղտի երամակ։

Սապատողներեն դեպի վար կախված
Շերտավոր և խայտ վրանների քղանց,