Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/46

Հայաստանըն էր վերջին իմ այց ելած աշխարհքը,
Այլ ազգերե խիստ տարբեր է հայոց վարքն ու բարքը.
Ժողովուրդն է միամիտ, կըրոնասեր, հեզ, խոնարհ,
Խաղաղասեր, ժըրաջան ու շատ սիրում են իրար.
Հոգևոր հարց հարգելով՝ սատաներին են ատում,
Խունկ ու զըմուռս ծըխելով՝ սաստիկ են մեզ հալածում։

Թասով գինին խըմելիս՝ հայք միշտ Աստված հիշում են,
Խըռովարկու հարբողին խընջույքիցը քըշում են.
Երգ սիրում են - հոգևոր, խաղ սիրում են - բայց անմեղ,
Միով բանիվ՝ և՛ ըզգաստ, և՛ խելոք են ամեն տեղ...
Այժմ ասե՛ք սիրելիք, ի՞նչ հույս ունինք այն ազգեն,
Որի ամեն անհատը գիտե փախչել մեր ձեռքեն»։

-Բեհեղզեբուղ դու հիմա՜ր, Անամելիքը ասաց,
(Որ խորհըրդի ժամանակ լուռ անմըռունչ էր նըստած),
Զարմանում եմ քու խելքին, որ այդ չընչին համբավով
Շըփոթեցիր ամենիս ու լըցուցիր տագնապով.
Ասենք թե՝ հայք ըզգաստ են, իրանց կրոնին մըտերիմ,
Միթե ուրիշ հնար չի կա, որ հայք դառնան մեր գերին։

Զորօրինակ՝ հայերը բընությամբ խիստ տըռփոտ են,
(Եվ ու՞մ սիրտը անթափանց է սիրո սուր նետերեն)
Թ՛էլլադայեն շնորհաշուք գան Հայաստան աղջիկներ,
Այնուհետև տերս քանի պիտի քանդըվին տըներ:
Ուր սեր էր՝ անդ քեն կլինի, սուրը կշարժի իր տեղեն,
Սար ու ձորեր կը լրցվին հայոց արյան հեղեղեն։

Հա՜, հա՜, հա՜, հա՜, ծիծաղեց Բեհեղզեբուղ ծերունին,
(Նորա բարձր ծիծաղեն դրունք սարսեցան Գեհենին),
Գեղեցկությունն հայ կընկա բաղդատելով այլ ազգաց`
Այնպես գիտցի՛ր, ինչպես որ լուսինն հանդեպ աստեղաց.
Շըքեղ, նազուկ հասակավ, թուխ ու գանգուր մազերով,
Կես ամսվա լուսնի պես շողշողում են պատկերով։

Մի՞թե հային կույր գիտես, կամ թըշնամի իր անձանց,
Որ սոսկ քարը գոհարեն կարծեն նոքա գերազանց։
Չէ՛, այդպես չէ՛, սիրելիս, հայի աչքը շատ սուր է,