Էջ:Raphael Patkanian, Collected works (II).djvu/68

Այս հիանալի պատկերն որ տեսան,
Այնտեղ գըտնըվողք ամենք զարմացան.
«Ահա իսկական դրշխո, ասացին,
Եվ արժանավոր հարս մեր իշխանին»։
Իշխանը շտապեց իր կամքը հայտնել,
Որ դորան ուզում է իրեն կին անել։
Բայց Մարիամ նորան տրվեց պատասխան,
«Քու կինը կը լինիմ, իմ հըզոր իշխան,
Ես այն ժամանակ, երբ իմ ծընողը
Իր սրտեն հանե դեպի ինձ ոխը.
Իմ հարսանիքին գըտնըվի ներկա,
Եվ իր հայրական օրհնենքը ինձ տա»։
Իսկույն դեսպաններ հորը գընացին,
Դըշխոյի պսակին գալ հրավիրեցին.
Բայց, ավա՜ղ, ավա՜ղ, շատ օրեր չանցան.
Դեսպանք գըլխա՛կոր, տրտում ետ դարձան։
-Ինչո՞ւ եք տըխուր, հարցուց աղջիկը,
-Շատ տարաբախտ է քու խեղճ հայրիկը.
Ասացին դեսպանք՝ գետնին նայելով,
Աչքերից առատ արցունք թափելով՝
Քու խեղճ ծնողը խելագարված է,
Ցուրտ գիճին բանտի մեջ արգելված է.
Հարազատներըդ նորան խաբել են,
Ձեռքից ամեն բան հափշտակել են,
Եվ երբ քու հայրը գանգատ է արել,
Առել են նորան ու բանտ են դըրել.
Բանտի դըռները ամուր են փակած,
Պահապաններով բանտը շուրջ պատած։
Մարիամը լսելով այս պատմությունը,
Դառըն ողբաց հոր թըշվառությունը,
Փեսա ու պսակ նա մտքեն հանեց,
Ծընկները կոծեց, հող գլխուն ցանեց.
Եվ չըդադրեցուց իր արցունքն ու լաց.
Այսպես նա յուր հոր սև բախտը սըգաց։
Փեսան ուզում էր Մարիամին սփոփել,
Հոր անբախտության վըրեժը հանել.
Մարիամը լոկ խոսքով սփոփվիլ չէր ուզում,
Միշտ ու հանապազ այսպես էր ասում.