պզտիկ ու չար մտերմութիւնները ներած եմ։ Թոյլ տուած եմ, որ դառնայ շուրջս, հալածէ զիս, վարագոյրներու ետին օգտուի առիթէ մը ու սիրոյ խօսքեր ըսէ։
Հիմա գիշերուան այս ժամուն այս բոլորը այնքան տխուր ու այնքան դժնդակ կը թուին ինծի, որ սիրտս կը կծկուի, ու կը ցաւիմ։ Գլուխս թաղած բարձիս մէջ՝ կուլամ Սուրէնին համար։ Եղբօրս բոլոր խորհուրդները իմաստ կը ստանան, ու կ’երջանկանամ՝ մտածելով, որ այսուհանդերձ ոչ մէկ տգեղ արարք կ՚ազատէ երիտասարդ աղջկայ պատիւս։
— Սուրէ՛ն, Սուրէ՛ն,— կ՚արտասանեմ դողդոջուն ու կը զգամ, որ բաւական ուժ ունիմ վաղը զայն փնտռելու ու ըսելու, ոը կը սիրեմ զինքը։
Այո՛, վաղը կը հագնիմ մոլոշագոյն պարեգօտս, որ ամէնէն շատ կը վայելէ քիչ մը տժգունած դէմքիս, ու յետմիջօրէին կ՚երթամ Ս. Միշէլի ծառուղին, ուր օրուան ամէն ժամերուն կարելի է տեսնել Սարունիին։ Առանց երկչոտութեան ու առանց տժգունելու կը հարցնեմ Սուրէնին հասցէն ու կ՚երթամ շիտակ իր մօտ։ Ան զիս կ՚ընդունի տժգոյն ու երջանիկ։ Չի խօսիր։ Չի պոռար իր ուրախութիւնը։ Միատեղ պտոյտի դուրս կուգանք։ Կ՚երթանք Լիւքսէնպուրկի պարտէզը, ու երբ հեռու ըլլանք հետաքրքիր նայուածքներէ, աչքերս կը կախեմ գետին ու կ՚ըսեմ իրեն, ոը կը սիրեմ զինքը։ Կը բռնեմ իը ձեռքերը եւ կը նայիմ աչքերուն ու, եթէ ուզէ համբուրել զիս, գլուխս կը վստահիմ իր ձեռքերու բարութեան եւ կ՚արտասուեմ յուզումէ ու երջանկութենէ, ես՝ սիրահար ու խենթ աղջիկ։
Տխուր եմ ու անհանգիստ։ Չեմ գիտեր ինչու, կ՚արտասուեմ՝ յուսահատօրէն ու բարձրաձայն, կարծես թէ մահը յափշտակած ըլլայ անկորնչելի երջանկութիւն մը։
Ժամերը չեն քալեր, ու ոչ մէկ բան զիս չի կը մխիթարէ։
Ամբողջ օրը թափառեցայ ծառուղիէ ծառուղի՝ առանց կանգ առնելու, բայց անօգուտ։ Կծու ու չոր ցուրտ մը կը զարնէր երեսիս, բայց կը շարունակէի ճամբաս։ Մինակ, տրտում, տկար կ՚անցնէի փողոցներէն՝ անուշադիր աղմուկին ու բազմութեան։
Երեկոյեան բնազդաբար ինքզինքս գտայ Ս. Միշէլի ծառուղիին վրայ։ Երեք անգամ շրջանը ըրի ամբողջ ծառուղիին, բայց չհանդիպեցայ ոչ մէկ ծանօթի։ Դանդաղ քայլերով ուղղուեցայ Օտէոնի թատրոնը։ Կը խաղային Շէքսփիրի «Ամառ գիշերուան մը երազը»։ Ներկայացումը վերջացած էր, ու բազմութիւնը կը յորդէր հրապարակին ու կողմնակի փողոցներուն վրայ։
Մէկը անունս կանչեց։ Մտերիմ ընկերուհի մըն էր։ Միասին անցանք դիմացի մայթը ու գացինք Լիւքսէնպուրկի պարտէզը։ Փաթթուած մեր մուշտակներուն մէջ՝ երկար թափառեցանք պարտէզին ծառուղիներուն վրայ ու աւազանին շուրջը։ Երկինքը յստակ էր, եւ տժգոյն արեգակ մը կ՚երթար իր վախճանին։ Ընկերուհիս կը պատմէր Սարունիին մեկնումին մասին։ Անոր խօսքերը կը նեղէին զիս, բայց մտիկ կ՚ընէի լուռ եւ գրեթէ անտարբեր։ Ընկերուհիս կը շարունակէր՝ առանց անհանգստութիւնս նկատելու։
«Երէկ գիշեր պարասրահը հանդիպեցանք իրարու։ Դէմքը գունատ էր, ու աչքերը փոսը ինկած։ Կռթնած էը գաւազանին ու կը ծխէր իր ծխամորճը։ Կը նայէր մուխի սիւնին։ Յայտնապէս հիւանդ էր։ Զիս տեսաւ ու գլխով բարեւեց։ Քիչ յետոյ հանդիպեցանք իրարու։ Հարցուցի, թէ ի՞նչ ունի, հիւանդ է։ «Ո՛չ,— ըսաւ ամուր,— հիւանդ չեմ», ու աւելցուց, որ կը մեկնի երկու օրէն Վիեննա։ Յուսահատ ու յոգնած մարդու տպաւորութիւն ձգեց վրաս։ Կռթնեցանք սիւնի մը ու երկարօրէն խօսեցանք։ Յետոյ պարեցինք։ Հակառակ տկար ըլլալուն՝ կը պարէր լաւ ու կրքով, գլուխը՝ բարձր, աչքերը՝ բոցավառ։ Կը զգայի ձեռքը, որ կը դողար մէջքիս վրայ։ Երբ պարասրահէն դուրս եկանք, երկինքը
