մտածումիս մէջ. «Երազիս մէջ լացի, կ’երազէի, թէ մեռած էիր։ Արթնցայ։ Ու արտասուքներս հոսեցան այտերս ի վար»։
Վերադարձիս ձմեռնային ծաղիկներու հազուագիւտ փունջ մը գտայ սեղանիս վրայ։ Զայն ինձ նուիրողը իր անունը չէ ձգած, չեմ գիտեր ինչու։
Ո՛չ, այս գիշեր ոչինչ պիտի կարդամ։ Լաւ է քակեմ սեղմիրանս ու երկննամ անկողնիս վրայ։ Լաւ է թոյլ տամ, որ յուզումը գրաւէ մարմինս, ու արտեւանունքներս փակուին իրարու վրայ։ Երազը քաղցր է այս գիշեր՝ անձկութեամբ սպասուած համբոյրի մը նման, բարակ ու հանգիստ համբոյրի մը պէս, որուն տակ պիտի ուզէի մնալ, սիրոյ խռովիչ բառերու պէս, տրտում ու մեղմանուշ եղանակի մը նման։
Ես կը մտածեմ տժգոյն տղուն վրայ։ Եւ պիտի ուզէի գիտնալ, թէ հիմա ո՞ւր է, ինչ կ’ընէ։ Ես պիտի ուզէի, որ այս հազուագիւտ ու գեղեցիկ փունջը ան բերած ըլլար ինծի։
Փունջը կը դնեմ կրծքիս վրայ։ Ծաղիկնե՜ր, ծաղիկնե՜ր, ի՜նչ լաւ է այսպէս մինակ մնալ ու սպասել, որ առաւօտը ծագի քաղաքին վրայ։ Ծագի առաւօտը։
«Մերկ կինը» յետաձգուեցաւ երկու շաբաթով, որովհետեւ ես հիւանդ եմ։
Այս առաւօտ ստորերկրեայ երկաթուղիի կայարանը մտած ատենս հանդիպեցայ տժգոյն տղուն, որ բանուորական կապոյտ հագուստներ ունէր ու ձեռքը գիրք մը՝ Քօլէթի «Որթատունկին պատաղիճները»։ Կայարանի մութին մէջ անոր դէմքը աւելի տժգոյն էր, աչքերը աւելի սեւ ու հասակը աւելի վայելուչ։
Յանկարծական տկարութիւն մը ստիպեց զիս, որ նստիմ կայարանը՝ նստարանի մը վրայ։ Տուն դարձայ հիւանդ ու տրտում։
Նորէն կ’անձրեւէ Ծնունդի երեկոյով։ Սիրտս լեցուն է տառապանքով ու սիրով։ Կ’ուզեմ գրել, եւ տակաւին քաղցր ու հազուագիւտ բառեր կուգան շրթներուս, բայց դուռս կը զարնեն...
Այս երեկոյ անկողինէս ելայ, բայց տկար եմ դեռ։ Հակառակ բրնձափոշիի ու անուշահոտ իւղերու օգնութեան՝ դէմքիս տժգունութիւնը կը մնայ։
Դուրսը հիւանդ արեգակ մը իր վախճանին կ’երթայ, ու հեռուէն կը լսեմ հանրակառքին աղմուկը, որ արուարձանին գլխաւոր ծառուղիէն կ’անցնի։ Քովի սենեակէն մայրս կ’երգէ մելամաղձոտ շարական մը, եւ ես կը յիշեմ մեր հայրենի քաղաքը Նոր Տարիի իրիկուններուն։
Չեմ գիտեր ինչու, փափաքեցայ հագնիլ սպիտակ բուրդէ պարեգօտս։ Մազերս ալ կիսովին քանդուած էին, երբ յարկաբաժնին զանգակը հնչեց։ Գացի դուռը բանալու։ Եղբայրս էր։ Երկու ամիսէ ի վեր ինծի չի խօսիր։ Նոյնիսկ չի բարեւեր (քիչ մը անպատշաճ դերի մը պատճառաւ, զոր արգիլած էր ինձ խաղալ, բայց որ խաղացի)։ Ան մտաւ ներս դանդաղօրէն եւ անցաւ առջեւէս՝ առանց նայուածքը բարձրացնելու։
Ուշ գիշեր է։ Հիմա դուրսը մութը թանձր է, եւ մեր պարտէզին ծառերուն վրայ հովը չարութեամբ կ’իյնայ։ Ձանձրոյթը կը նեղէ զիս, ու կը կարտօնամ եղբօրս խօսքերը։ Քովի սենեակէն հիւրերու աղմուկը կը հասնի ինծի, եւ սիրտս դառնութեամբ կը լենայ։
Երկնցած եմ բազկաթոռիս վրայ ու կը մտածեմ եղբօրս մասին։ Կը յիշեմ մէկիկ մէկիկ բոլոր հեզ ու երջանիկ սովորութիւնները, որ մեզ իրար կը կապէին։
