Էջ:Sails of death, Vazgen Shushanian.djvu/7

Ամէն երեկոյ որոշ ժամուն կը զգայի իր զարկը յարկաբաժնի դրան։ Դեռ դուռէն իր առողջ ու ծանր ձայնով կը գոչէր. «Բար՛ի իրիկուն, մայրի՛կ, բարի՛ իրիկուն, Սիրանո՛ւշ»։ Յետոյ իր քայլերը նրբանցքին մէջ ու իր հասակը՝ դրանս առջեւ. «Կարելի՞ է», ու առանց պատասխանի սպասելու՝ իր համբոյրը ճակտիս վրայ կամ իր խոշոր ու ազնիւ ձեռքը՝ մազերուս։ Յետոյ՝ իր բարի ու զօրաւոր ձայնով. «Ինչպէ՞ս, լա՞ւ ես, Սիրո՛ւշ, օրդ լաւ անցաւ, փորձերդ յաջո՞ղ են... նամակ ունի՞ս... հիւր ունի՞նք այս գիշեր... ազա՞տ ես...» կամ «Եկուր, սօնատ մը նուագենք, Սիրո՛ւշ, եթէ յոգնած չես...»։

Երբեմն սենեակէս ներս մտածին պէս կը սկսէր խառնել սեղանս, գրքերս, թղթերս։ Իսկ ես, առանց նայուածքս բարձրացնելու, «Օ՜, նորէ՞ն սկսար»,— կ’ըսէի, թէեւ տղամարդու իր անկանոնութիւնը հաճելի էր ինծի, թէեւ կը սիրէի զինքը տեսնել սենեակիս մէջ, լսել իր ձայնը, դիտել իր հասակը։ Դէմքը կը բարձրացնէր, ու վերի շրթունքը կը կծկուէր ջղաձգաբար։ Յետոյ, ինչ որ կար ձեռքը կը նետէր գետին ու կ’ուղղուէր դուռը։ Ես կը վազէի ու կ’արգիլէի զինքը, կը կախուէի ուսերէն ու կը սիրաշահէի զայն, բայց երբեմն ալ թոյլ կուտայի, որ երթար, ու օրերով չէր նայեր ինծի, չէր խօսեր, մինչեւ որ չժպտէի իրեն, չշոյէի իր ինքնասիրութիւնը։ Ձեռքէն կը բռնէի ու կը բերէի դաշնակիս քով եւ կը պարտադրէի, որ ջութակով ընկերանար ինծի։

Երկար ատեն է նուագած չենք միասին, եւ ինծի կը թուի, թէ մեր տունէն սիրեցեալ մէկը մեկնած է ու ետ չպիտի գայ։ Չեմ գիտեր ինչու, ալ ետ չպիտի գայ։

Ես կը նուագէի եղբօրս սիրած եղանակներէն մէկը, ու մարմինս աւելի կը տկարանար։ Յանկարծ դուռս բացուեցաւ, եւ տեսայ եղբօրս զօրաւոր դէմքը։ Ան նայուածքը բարձրացուց վրաս ու կամաց ձայնով հծծեց,

— Սիրանո՛ւշ, լաւ չէ ըրածդ, հիւրերուն ըսինք, որ հիւանդ ես դեռ, եւ ահա կը նուագես։ Գոնէ եկուր բարեւէ զիրենք։

Մատնեմատս մնաց կիսաձայնի մը վրայ, ու զգացի, որ արտասուքի կաթիլներ կ’այրին թարթիչներուս եզերքը։

— Չե՛մ գար, չե՛մ գար,— կը հծծէի դառնութեամբ ու երջանիկ։

Ան գրկեց զիս ու նայեցաւ երկարօրէն աչքերուս, եւ իր ձեռքերը թրջուեցան արցունքներէս։ Յետոյ ձեռքէս բռնեց ու տարաւ զիս, ինչպէս որ երբ պզտիկ էի, ու մայրս մազերս կը հիւսէր կռնակս ի վար։

* * *

Օ՜ այս հիւրերը։ Ուշ ալ է։ Փախայ սրահէն։

Ի՜նչ լաւ է բազկաթոռիս հանգստութիւնը, լոյսը սեղանիս վրայ ու վառարանիս բոցը, որ փայլարէ^[1] պատուհանիկներէն գորգին վրայ կ’իյնայ։

* * *

Մեկնեցան, ու ես առանձին եմ նորէն։ Եղբօրս լոյսն ալ չէ մարած տակաւին։ Յանկարծօրէն դուրսը սկսաւ անձրեւել։

Ես կը սիրեմ անձրեւին ձայնը, երբ վառարանս կը ճարճատի, ու երբ բարի գիրք մը կ’ունենամ կարդալիք։ Կը բանամ Դոստոեւսքիի «Սպիտակ գիշերներ»ը, մինչդեռ քաղաքային ժամացոյցը հատիկ հատիկ երկուք կը զարնէ։

Քսան տարեկանին արդար է, որ մարդիկ գիշերները լուսցնեն երազելով։ Կեանքը ժլատ է, ու ժամանակը անողոքելի, մինչդեռ ես կ’ուզէի, որ քսան տարիս յապաղէր դեռ շաբաթ մըն ալ, գիշեր մըն ալ, երկվայրկեան մըն ալ...

1. փայլար − փայլուն ապար, բիւրեղաթերթ