Հետո, մի հատ կարմիր նուռ հանելով ծոցից, տվեց հացթուխին։
— Ա՛ռ, Շուշան բաջի, աստված շնորհավոր անի, իսկի մի վախենալ։ Ասա Մանիշակիս, որ նրա բաշխած գուլպաները հագել եմ. ա՛յ, քոշեր էլ ունիմ...
Տեր Մարկոսը շտապեց «պահպանիչ» ասել, մատանին օրհնեց և դրեց Սոնայի մատին, կանխապես մի սուր հայացք ձգելով խնամիների բերած մի գլուխ շաքարի վրա։
Անշուք հանդեսը վերջացավ, հյուրերը գնացին։ Պայտագործը հարձակվեց մնացած օղիի վրա և սկսեց բաժակ բաժակի հետևից դատարկել։ Սոնան, խրճիթի մի անկյունում կուչ եկած, հեկեկում էր։ Նրա ձայնը դուր չեկավ պայտագործին։ Առանց այդ էլ նա արդեն ձանձրացել էր հյուրերի շատախոսությունից։
— Ի՛նչ ես քեֆս փչացնում,— գոռաց նա,— ա՛յ կնիկ, աղջկադ տզտզոցը կտրիր։
Հացթուխի համար սրբապղծություն էր այդ հանդիսավոր երեկո վիրավորել հիվանդոտ աղջկա սիրտը։ Ահա ինչու չկարողացավ իրան զսպել և բարկացած արտասանեց.
— Լակում ես — լակիր, ձեռդ բռնող չկա։
— Ինչ ասացի՛ր, լակե՞մ, փահ, բաս ես շուն եմ, է՛լի,— կատաղեց պայտագործը, ոտքի կանգնելով։
— Շուն չես, շան պես ես վարվում աղջկադ հետ։
Պայտագործի աչքերը մթնեցին։ Բռունցքն ամուր սեղմելով առաջ քայլեց։ Արդեն պատրաստ էր խփելու հացթուխին, երբ Սոնան վազեց, բռնեց նրա արխալուղի փեշերից երկու ձեռներով և ուժով ետ քաշեց նրան, աղաղակելով.
— Չեմ թողնիլ, չեմ թողնիլ...
Բայց բռնակալն այնքան կուրացել էր, որ երեսը ետ դարձրեց և ձեռը բարձրացրեց իր աղջկան խփելու, գոռալով.
— Խոսք խոսքի եք տվել, հաա՞...
Այդ վայրկյանին մեկն ամուր բռնեց նրա ձեռն օդի մեջ,
— Չեմ թողնիլ, ասլան կասեն ինձ, չեմ թողնիլ...
