Ձիապանը կարող էր Լուի Դավթին նկատել, թե ձիու բերանը չի փրփրում առանց սանձի, բայց հանճարեղ նկարիչը կատարյալ իրավունք ուներ իր ձիու բերանին սանձ չդնել։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև ճշմարտությունը սանձի մեջ չէ, այլ փրփուրի։
Ռոդենը տիպար է արտադրում ոչ միայն առանց գլուխների, այլև առանց, թևերի, առանց ոտների։ Բայց և այնպես նրանք բոլորն էլ կենդանի էակներ են և կյանքը բազմապատիկ ավելի են արտահայտում, քան սովորական տաղանդների գործերն իրանց ամենանուրբ մանրամասներով։
Եվ սակայն Ռոդենը ռեալիստ է բառիս ամենախիստ իմաստով։ Ոչ միայն այդ, այլև քսան տարի շարունակ նա կրթվել է նատուրալիզմով, եղել է Զոյայի ազդեցության տակ։ Եվ եթե այսօր նա համարվում է կլասիկ, դարձյալ ռեալիզմի շնորհիվ։
ՎԱՀՈԻՆԻ. «ՊԱՏՐԱՆՔ», ՎԵՊ Պյատիգորակ, 1911 թ.
Բավական ընդարձակ է այս գիրքը և բավական մաքուր հրատարակված։
Պատմենք նրա բովանդակությունը և մի թեթև քննական հայացք ձգենք նրա վրա, որպեսզի աշխատասեր հեղինակը չվշտանա, որ նրա մտքի և զգացումների արդյունքը մնացել է անուշադիր մի հայ խմբագրության կողմից։
Լյուսի անունով մի հայ կին ամուսնացած է Ստեփան Մարության անունով մի բժշկի հետ։ Այրը կնոջից ավելի քան քսան տարով մեծ է։ Նա հաստափոր է, հաստավիզ, մարմինը ճարպակալած, գլուխը ճաղատ, դեմքի գծերը կոպիտ ու գռեհիկ։ Ընդհակառակը՝ կինը երիտասարդ է, գեղեցիկ, քնքուշ, հրապուրիչ, մանավանդ լավ կուրծք ունե․ մի բան, որ, ըստ երևույթին, շատ է դուր գալիս հեղինակին, որովհետև նա մի քանի անգամ կրկնում է այդ մասին։ Ֆիզիոլոգիական տեսակետից բնական է, որ մի այնպիսի կին չի կարող սիրել մի
