Երիտասարդի պատասխանները դուր եկան Պյոտր Սոլոմոնիչին։ Ծերունին գլուխը հավանական ձևով շարժեց և այս անգամ աչքերը հառեց դիմացինի կոճակներին։
— Բան էլ կա։
— Հրամայեցեք, Պյոտր Սոլոմոնիչ, ձեր խոնարհ ծառան եմ։
— Մեր ժամանակում ընտանիք պահելը մի քիչ դժվար է։
— Այսինքն ի՞նչպես։
— Շատ փող է հարկավոր։
Բարաթյանը ստանում է տարեկան 2000 ռուբլի ռոճիկ, ապրում է յուր հոր տանը և ամուսնանալուց հետո էլ պետք է այնտեղ ապրի։ Բացի դրանից, հայրը խոստանում է նրան ամսական 200 ռուբլի։
— Հայրդ ի՞նչքան կարողություն ունի, ամոթ չլինի հարցնելը։
— Մեր տունը տեսե՞լ եք։ Պյոտր Սոլոմոնիչ։
— Լա-ավ։ Գրավ դրած չէ՞։
— Ո՛չ:
— Արժե ութսուն հազար։
— Օրթաճալումն էլ մի այգի ունենք։
— Գրոշ չարժե։ Փո՞ղ, բա՞ն։
— Հաստատը չգիտեմ, բայց, կարծեմ, իմ մասը մոտ քսան-քսանհինգ հազար զուտ փող կլինի։
Պյոտր Սոլոմոնիչը լռեց և դարձյալ նայեց յուր կոճակներին։ Բարաթյանի պատասխանները բոլորովին գոհացուցիչ էին, խելոք մարդը այդ կարողությունով կարող է շատ լավ ապրել։ Բայց ի՞նչ օրինավոր երիտասարդ է, օժիտի մասին իսկի՜ մի խոսք։ «Արի սրան փորձեմ», մտածեց նա։
— Պարոն Բարաթյան, ես Գայանեին աչքիս լույսի պես եմ սիրում։
— Իհարկե, իհարկե, ես շատ լավ գիտեմ։
— Համբերեցե՛ք։ Հանգուցյալ քույրս մեռնելիս ինձ ասաց. «Պետրոս, աղջկանցս փողոցներում չթողնես Գայանեն տասներեք տարեկան էր, Օվսաննան հինգ տարեկան, երբ նրանց բերեցի իմ տուն: Ինը տարի վեց ամիս է նրանց
