Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 2.djvu/438

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

քաղաքային լուրերից։ Այժմ նա նախ և առաջ ուշադրություն էր դարձնում չորրորդ երեսի վրա, ուր պատմում էին զանազան տարօրինակ դեպքեր, խորհրդավոր եղելություններ, ռոմանտիկական ինտրիգներ, գաղտնի սպանություններ և այլն, և այլն։

Երեկոները, հակառակ նախկին սովորության, նա կլուբ չէր գնում և ոչ էլ դուրս էր գալիս փողոց մշտական զբոսանքը կատարելու։ Մի քանի անգամ կինը փորձեց իմանալ, արդյոք ինչո՞ւ նա հասարակությունից երես է դարձրել։ Բայց ծերունին այնպես կատաղեց, այնպիսի վայրենի գոռոցներ արձակեց, որ ապշած տիկինը պապանձվեց։

Առհասարակ տարօրինակ բաներ էր անում այդ մարդը։ Դիցուք նստած է յուր սենյակում մենակ, մտածում է կամ ինչ-որ հաշիվներ անում։ Հանկարծ նրա ականջին մի ձայն է հասնում, նա արագությամբ վեր է թռչում և անցնում մյուս սենյակ, ուր գտնվում են նրա կինը, զավակները և Օվսաննան։

— Այստեղ ո՞վ էր խոսում։

— Մենք։

— Ուրիշ մարդ չկա՞ր։

— Ուրիշ ոչ ոք չկար։

— Ես կարծեցի հյուր եկավ։

Եվ ծերունին շփոթված, ծանր քայլերով անցնում էր դարձյալ յուր սենյակը։ Մի անգամ դարձավ կնոջը։

— Աննա, Օվսաննան այժմ մեծացել է, չէ՞:

— Առաջիկա հունիսին տասնութ տարին կլրանա։

— Ուսումն էլ կվերջացնի, չէ՞։

— Իհարկե։

— ԷԷ, չե՞ս մտածում նրա մասին։

— Ի՞նչ պետք է մտածել։

— Մարդու տալու համար։

— Նա ինքն յուր համար մարդ կգտնի։

— Հաա՞, ինքը։

— Այո, ի՛նչ կա, ինչո՞ւ ես այդպես զարմացած մտիկ անում աչքերիս։