մեկը, որի մոտ կարողանար պարզել յուր սրտի նվիրական զգացումները, ասել այն, ինչ որ չէր կարելի ուրիշներին ասել։ Գուցե այդպիսով նա թեթևացներ յուր հոգին։ Մսերյա՞նը։ — Նա այնքան խորասուզված էր յուր անձի մեջ, որ ոչ մի արտաքին երևույթ, կարծես, նրան չէր հետաքրքրում։
— Գյուղ պետք է գնալ, գյուղ,— կրկնում էր նա միշտ,— այնտեղից պետք է ամեն բան սկսել։
Սակայն օրերն անցնում էին, և նա դեռ տատանվում էր։ Իսկ Դիմաքսյանը կասկածում էր, թե երբևէ նա կկատարի յուր որոշումը։ Նա գիտեր, որ Մսերյանի խոսքի և գործի մեջ կա ահագին պատնեշ — կամքի թուլություն։ Անցնել այդ պատնեշը նա անհնարին էր համարում մի մարդու համար, որի բնավորությունը վաղուց արդեն կազմվել և ամրացել էր յուր որոշ հատկանիշներով։
— Իզուր ես աշխատում ինձ համոզել, թե այս տիղմի մեջ կարելի է մաքուր շենք կառուցանել,— վիճում էր Մսերյանը յուր ընկերոջ հետ, թեև Դիմաքսյանը չէր էլ աշխատում «համոզել» նրան։— Հիմքն այստեղ խախուտ է, չի դիմանալ, պետք է ավելի խորը գնալ։ Թո՛ղ ամեն ինչ, գնանք ժողովրդի մեջ...
Նրա խոսքերի մեջ թեև կար նախկին պատանեկան ոգևորությունը, բայց զգացվում էր նույնպես և մի տեսակ վհատություն։ Կարծես, նա ինքն այժմ չէր հավատում, թե կարող է իրագործել յուր ասածը։
Մի առավոտ բժիշկ Սալամբեկյանը եկավ Դիմաքսյանի մոտ և թախանձեց նրան՝ միասին գնալ օրիորդ Կարինյանի մանկական պարտեզը։ Այդ օրն առաջին անգամ օրիորդը մանկական հանդես էր տալիս։
Այնտեղ Դիմաքսյանին սպասում էր մի անսպասելի հանդիպում։ Ընդարձակ սենյակի մի ծայրում խմբված էին երեսուն—քառասուն մանուկներ և երգում էին։ Մյուս ծայրում հավաքված էին նրանց մայրերը և հրճվանքով լսում էին իրանց զավակների թռչնային ծլվրոցը։ Ահա այստեղ էր և՛ Գայանեն։ Գլուխը թեթևակի ուսին ծռած, ձեռներն անփույթ կերպով ծնկների վրա դրած, նա նստած էր պատի մոտ և խոսում էր մի օրիորդի հետ։
