հուզված էր, որ մի երկու պատառ պանիր ու հաց բերանը դնելով, վեր կացավ տեղից։
— Հիվա՞նդ եք, հորեղբայր,— հարցրեց Շուշանիկը,— դողո՞ւմ եք։
— Ո՛չ, ո՛չ, հիվանդ չեմ։ Համոզիր հորդ, որ համաձայնի հանքերը տեղափոխվել։ Այնտեղ լավ կապրենք, աստված վկա, լավ կապրենք: Երեք սենյակ, ո՛չ, չորս, հասկանո՞ւմ ես, չորս, ամսական ութսուն ռուբլի, հանա՞ք ես իմանում։ Ով գիտե, գուցե կարողանանք մի աղախին էլ վարձել և քեզ ազատել տնային կոպիտ աշխատանքից։ Տե՛ս, ձեռներդ ինչպես կոշտացել են, Շուշան, չեմ ուզում, որ դու խոհանոցում աշխատես, դու, դու, ափսոս ես, գեղեցկուհի...
Շուշանիկը ծիծաղեց։ Զարմանալի մարդ է նրա հորեղբայրը, չէ՞ որ նա ուրիշների համար չի աշխատում խոհանոցում, այլ իր ծնողների, իր հորեղբոր, իր հորաքրոջ համար։
— Այդ ճիշտ է, ճիշտ է,— գոչեց Զարգարյանը,— մենք մեր մերձավորների համար ենք աշխատում։ Բայց ո՞վ գիտե, երիտասարդ աղջիկ ես, ինչո՞ւ այդպես մաշվես, դեղնես... Ճշմարիտ է, ես երբեք չեմ գանգատվել, բայց հայրդ քեզ չի սիրում, Շուշանիկ, չի խնայում։ Նա երախտագետ մարդ չէ...
— Հիվանդ է, ներողամի՛տ եղիր...
— Հիմա՜ր,— արտասանեց Զարգարյանն արդեն մեղմացած,— մի՞թե ես բարկանում եմ նրա վրա։ Երբե՛ք։ Բայց պիտի հասկանա քո դրությունը, ես միայն քո մասին եմ հոգում։
Անդամալույծի սենյակից դուրս եկան օրիորդի մայրը և հորաքույրը։ Խոսակցությունն ընդհատվեց։ Պատշգամբից ներս վազեցին ոտաբոբիկ մանուկները, որոնցից մեկն արդեն ինը, մյուսը՝ յոթ ու կես տարեկան էր, արտասվելով փաթաթվեցին իրենց մոր փեշերին։ Դրացի թուրք ընտանիքի ավելի մեծ մանուկները հարձակվել էին նրանց վրա ու ծեծել։ Շուշանիկը գրկեց նրանց, հանգստացրեց, իսկ մայրը դուրս եկավ կռվելու հարևանների հետ, որ չեն զսպում իրենց մանուկներին։
