X
Տիկին Անուշ Ղուլամյանը նստած էր հյուրասենյակում, լուսամուտի մոտ, իր սիրած տեղում, ուսկից սովորաբար դիտում էր փողոցով անցնողներին։ Դեմուդեմ գտնվող տան առաջին հարկում բնակվում էր ինչ-որ օտարազգի ընտանիք, որ նոր էր վերադարձել ամառային ճանապարհորդությունից Ռուսիայում։ Մարդը ճարտարապետ էր, մի բարձրահասակ առողջ տղամարդ։ Կինը գեղեցիկ էր, էլեգանտ և հրապուրիչ։ Շատ բաներ էին պատմում այդ կնոջ մասին։ Եվ Անուշը շատ անգամ էր տեսել նրան մի երիտասարդի հետ՝ ավելի բան քնքուշ խոսելիս։
Այսօր առավոտ Անուշը դարձյալ ընդհարում էր ունեցել իր ամուսնու հետ։ Միմյանց ուղղել էին տասնյակ վիրավորական խոսքեր։ Այլևս մարդ ու կին իրարու մեջ ոչ մի գրավիչ հատկանիշ չէին գտնում։ Պատահում էին րոպեներ, երբ նրանք զգում էին նույնիսկ փոխադարձ ֆիզիկական զզվանք։ Պետրոսին գրգռում էին ու զզվեցնում Անուշի բեղիկները և տղամարդկային ձայնը։ Անուշին հրում էին Պետրոսի փոքրիկ, խորամանկ, յուղալի աչքերը, թարմ մսի գույն ունեցող ականջները, հաստ պարանոցը և մանավանդ գռեհիկ վարմունքը։
Այնինչ, նա դեռ հավատարիմ էր իր մարդուն, մի ամուսնու, որ ամեն քայլում դավաճանում էր նրան։
Եղանակը տակավին պարզ էր, արեգակը տակավին ջերմ ու պայծառ, օդը տակավին հանդարտ։ Հոկտեմբերի վերջն էր, մարդիկ դեռ շրջում էին բարակ վերարկուներով։
Ընդհարման տպավորությունը բավական մեղմացել էր։ Այժմ Անուշը, նայելով դիմացի հարևանուհուն, որ ուրախ-ուրախ թռչկոտում էր սենյակից սենյակ, զգում էր դեպի նա նախանձ։ Նրա սրտում վառվել էր կենսասիրության հուրը, արյունը եռում էր այնպես, ինչպես մի ժամանակ եռաց, կուրացրեց նրա աչքերը, դրդելով փաթաթվել Պետրոս Ղուլամյանի պարանոցին։ Բայց այդ արյունը տակավին անմեղ էր ամուսնական առագաստի առջև։
Լուռ մտախոհության մեջ էր, հիշում էր կարդացած
