— Ես Մարութխանյանին շատ լավ եմ ճանաչում,— ընդհատեց Միքայելը,— բայց այս դեպքում նա խարդախ չէ։ Վերջապես, ի՞նչ գործ ունեմ նրա հետ. ես ուզում եմ լինել հարուստ, ինքնագլուխ, ազատ, և ոչ թե քո ողորմելի պրիկաշչիկը...
— Կատարիր մեր հոր կամքը և կլինես ինձ հետ հավասար ժառանգ։
— Այսինքն՝ ամուսնանամ, հա՜, հա՜, հա՜։ Դու շա՞տ բախտավոր ես, որ ինձ խորհուրդ ես տալիս ամուսնանալու։ Հը՞մ. սրտիդ հիվանդ տեղին դիպա, հաա՞։ Էէ՜, բարեկամ, որքան ուզում ես ինձ շառլատան համարիր, բայց ես էլ քիչ թե շատ խելք ունիմ։
— Ես բախտավոր եմ իմ զավակներով։
— Զավակներո՞վ,— այդ կարող է լինել, բայց շատ քիչ է։ Ինչո՞ւ չես ասում «և նրանց ծնողով»։ Դժվար է, չէէ՞։ Այո՛, որովհետև սուտ ասած կլինես։
— Իմ կինը շատ խելոք և առաքինի կին է։
— Հենց քո դժբախտությունն էլ այդ է։ Եթե խելոք և առաքինի չլիներ, հանգիստ խղճով կարող էիր երես դարձնել, իսկ այժմ վախենում ես հասարակական կարծիքից...
— Ես հասարակական կարծիքից երբեք չեմ վախեցել, ապացույց, որ հենց հակառակ այդ կարծիքի եմ ամուսնացել։
— Ուրեմն զավակնե՞րդ են արգելում։ Տեսնո՞ւմ ես. որ կողմ նայում ես — թարսություն։ Մեկը զավակներին է սիրում, կնոջն ատում, մյուսի կինն է դավաճանում, երրորդը՝ ուղղակի չի հաշտվում կնոջ բնավորության հետ։ Եվ այսպես, որ կողմ նայում ես — ընտանեկան դրամա։ Իսկ դու ուզում ես, որ ես էլ մի այդպիսի խղճալի հերոս դառնամ։ Ո՛չ, բարեկամ, ավելի լավ է շառլատան մնալը։ Վերջապես, ինչի՞ս է հարկավոր կինը, քանի որ ուրիշների կանայք կան։ Հենց այսօր, մի ժամից հետո ես կլինեմ ուրիշի կնոջ մոտ...
— Միքայել, քո անբարոյականությունը չափ չունի...
— Ի՞նչ, ինչ ասացի՞ր, անբարոյականությո՞ւն, հա՜, հա՜, հա՜։ Հիանալի բառ։ Գիտե՞ս ինչ, սիրելիս, գալուդ օրից դու իմ վերաբերմամբ բռնել ես ուսուցչի դիրք։ Իհարկե,
