նստեցրին Քյազիմ-բեգի կառքը։ Ա՜հ, պարոններ, ներեցեք, նա ձեզնից շատ ու շատ շնորհակալ է. ցավում է, որ ներվերը չդիմացան, հիվանդացավ, օ՜օ, երբեք չի մոռանալ ձեր տված հարգանքն ու պատիվը։ Նա ամենքիդ սիրում է ջերմ սիրով ու հույսով է, որ չեք մոռանալ նրա բենեֆիսը...
— Գլուխս, օօօ՜, սիրտս, քշիր, կառապան, քշի՛ր, շուտով սենյակս հասցրու ինձ, հրաշալի քեռի և դու աննման ընկերուհի...
Երբ կառքն անհետացավ գիշերային մթության մեջ, երգչուհին հանկարծակի այլափոխվեց, ձեռը զարկեց տենորի ուսին և բարձրաձայն ծիծաղելով գոչեց.
— Տեսա՜ր... դեհ ասա, ե՞ս կարող եմ ավելի լավ կատարել դրամատիկ դերեր, թե՞ դու... ապուշներ, հավատացին...
— Հրաշալի էր, իմ դիցուհի, զմայլելի... Այդ հարյուրանոցներից մեկը տուր ինձ, վաղը հյուրանոցին պիտի վճարեմ սենյակիս վարձը...
Երգչուհին տվեց նրան թղթադրամը, ասելով.
— Երևի, վաղն այն կողքիս նստած էֆիոպներից մեկը կգա ինձ այցելության, մի քիչ լաց կլինեմ, հետո...
Հյուրերը գլխիկոր վերադարձան սեղանատուն։ Միքայելը տխրեց։ Նա նմանվում էր մի մանկան, որ հազիվ-հազ բռնել էր թռչնիկը, որ իսկույն թռավ, անհետացավ հետը տանելով ոսկե օղակը։
Քեֆը խափանվեց, այլևս չարժեր նստել։
— Իսկ ե՞ս, ե՞ս. ինձ ո՞վ կուղեկցի իմ համարը,— դարձավ ամենքին երկրորդ խորային երգչուհին, մի սևաչյա, սևահեր հրեուհի, քրքրված ու մաշված։
— Պապաշան, Պապաշան,— գոռացին այս ու այն կողմից։
— Անկարելի է, ոչ մի քայլ,— ընդդիմացավ Քյազիմ-բեգը,— ոչ ոքի թույլ չեմ տալ հեռանալու, իսկական քեֆը նոր է սկսվում։
— Պարոննե՛ր,— ասաց Գրիշան,— այժմ ես հրաժարվում եմ թամադայությունից։
— Կեցցե՜ հանրապետությունը,— պոռացին ոմանք։
