— Կրա՜կը, կրա՜կը,— արտասանեց նա թույլ ձայնով — այրում է իմ ներսը, վերջանում է...
Հետո նա գլուխը թեքեց կրծքին, կրկին բարձրացրեց և նայելով ուղիղ իմ աչքերին՝ ասաց․
— Չէ, մոտենում է․․․ տուր ինձ ձեռդ...
Ես ձեռս տվեցի նրան: Դարձյալ նայեց աչքերիս և ասաց.
— Խոստացի՛ր, որ Ադելաիդային կուղարկես յուր քրոջ մոտ, Օդեսա...
Ես խոստացա արտասուքս խեղդելով կոկորդումս։ Այդ միջոցին Ադելաիդան մյուս սեյակումն էր։ Խեղճ կին. նա չգիտեր ինչ անի: Անհուն վշտից խելքը կորցրած՝ նա շտապում էր մի սենյակից մյուս սենյակ, մերթ երեխայի, մերթ հիվանդի մոտ։ Նրան վրդովեցնում էր երեխայի լացը...
Սանթուրյանը նշան արավ, որ պառկեցնեմ իրան։ Նա գլուխը բարձին դրած՝ շարունակ նայում էր վառարանին։ Այդ ժամանակ մխում էին փայտի վերջին կտորները։ Հանկարծ հիվանդի աչքերն առանձին փայլ ստացան, դեմքը պայծառացավ, ճակատը պարզվեց, և նա բավական հաստատ ձայնով գոչեց.
— Մի՛ թողնեք կրակը մարի, մի՛ թողնեք, ես կմեռնեմ...
Մենք նկատեցինք, որ նա աչքերով ինչ-որ փնտրում է. նայում է դեպի մյուս սենյակ։ Ես կարծեցի, որ նա երեխային է փնտրում։ Հարցրի, գլխով բացասական նշան արավ և շշնջաց.
— Կրա՜կը, իմ կրակը, տվեք...
Ադելաիդան առաջինը հասկացավ նրա միտքը. նա շտապեց մյուս սենյակ և այնտեղից բերեց ինձ ծանոթ կարմիր տետրը, որի ճակատին խոշոր, սև տառերով գրված էր՝ «Կրակ»։ Նա նայեց տետրին և ասաց.
— Գցի՛ր այնտեղ, ես այրվեցի, թող նա էլ այրվի․․․
Խեղճ կինը չգիտեր՝ կատարե՞ հիվանդի պահանջը, թե՞ չէ. նայեց ինձ։ Բայց հիվանդը յուր խոշոր աչքերով այնպես էր աղերսում, որ մենք չդիմացանք։ Ադելաիդան տետրը ձգեց վառարանի մեջ։
Այդ ժամանակ լսվեց դռան զանգակի ձայնը։ Ադելաիդան
