— Ի՞նչ ես մտադիր անելու քո երեխային։
— Գուրգենը պատասխանեց առանց տատանվելու․․․
— Ինչ որ կամենաս։ Միայն քո կամքից է կախված նրա վիճակը։
— Դու պարտավոր ես քո ազգանունը տալ նրան։
Գուրգենը ապշեց։ Այդ արդեն նա չէր սպասում։
— Լիդիա,— արտասանեց նա,— նախ և առաջ ես կկամենայի․․․
— Առանց բացատրության,— գոչեց Լիդիան արհամարհանքով,— մենք տասնևութ տարեկան պատանիներ չենք, որ մելոդրամ խաղանք։ Ես ուրախությամբ կթողնեի այս տունը և կհեռանայի․ բայց, դժբախտաբար չեմ կարող։ Չեմ կարող տանել հասարակական բամբասանքը և իմ ընկերուհիների ու ազգականների ծաղրն ու արհամարհանքը։ Բացի այդ, ես սիրել եմ այդ երեխային և, հակառակ իմ կամքի, այսօր էլ սիրում եմ...
— Շնորհակալ եմ, Լիդիա,— գոչեց Գուրգենը դողդոջուն ձայնով,— շնորհակալ եմ, որ խնայում ես ինձ։ Հավատա, ես շատ եմ տանջվել րոպեական այդ մոլորության համար։ Բայց․․․ լռում եմ․․․ լռում եմ․․․ Դու չես ուզում որ ես բացատրեմ, ներում խնդրեմ։ Ունիս իրավունք։ Քո հպարտությունը թույլ չի տալիս։ Մի բան մի բան չեմ կարող չասել, միայն մի բան․․․
— Որ դու ինձ սիրում ես և վախենում ես զրկվիլ ինձանից,— ընդհատեց Լիդիան կծու հեգնությամբ,— այնպես չէ՞։ Լավ, լավ, գիտեմ այդ տեսակ զղջումների արժեքը։ Շատ եմ լսել և կարդացել։ Թողնենք․․․ Զարմանալի ոչինչ չկա քո արարքի մեջ․․․ Ի՜նչ արած, դա մեր խաչն է, պետք է տանենք․․․ Ես չեմ կարոտ քո զղջմանը, այլ նա, այն փոքրիկ անմեղը։ Դու ես նրան աշխարհ գցել, դու էլ պարտավոր ես հոգալ նրա վիճակը։ Ահա միակ բանը, որ ես սպասում եմ քեզնից։
— Հրամայիր, Լիդիա, և ես պատրաստ եմ կատարել քո բոլոր պահանջները,— ասաց Գուրգենը դատապարտյալի հեզությամբ։
— Վաղը կանչիր մեր քահանային և երեխային մկրտել
