տուր։ Ինչ վերաբերվում է նրա մորը, թողնում եմ քո կամքին...
— Ես չգիտեմ ինչ անել, իմ ուղեղը հոգնել է այդ մասին մտածելուց և ոչ մի որոշման գալ չեմ կարողանում։ Եթե թույլ տայիր հարցնել քո կամքը...
— Ես այսօր խոսեցի նրա հետ։ Նա ուրախ է ազատվել յուր մեղքի պտուղից և հրճվում է, որ երեխան ինձ է «մամա» կանչում։
— Ուրե՞մն։
— Ես ոչինչ չեմ կարող ասել այդ կնոջ մասին։ Կասեմ միայն, որ երեխան չի կարող երկու մայրերի պատկանել։ Կասեմ նաև, մի կին, որ յուր հարազատ զավակին չի սիրում, չունի իրավունք նրա մայրը կոչվելու...
Ասաց Լիդիան և հպարտ քայլերով դուրս եկավ սեղանատնից, Վերջին ժամանակները այդ սենյակն էր նրանց հանդիպման միակ վայրը։
Հետևյալ օրը երեխային կնքեցին։
Սկզբում Գուրգենը կամեցավ մի զեղծում գործել — ասել քահանային, թե երեխան Լիդիայից է։ Բայց Լիդիան չհամաձայնվեց, բարվոք համարելով անկեղծորեն պատմել եղելությունը քահանային, որքան ևս այդ ծանր լիներ նրա պատվասիրության համար։
Անունը երեխայի ընտրեց ինքը Լիդիան՝ Սերժ։ Մի անուն, որ տարիների ընթացքում փայփայել էր յուր երևակայության մեջ։ Մի անուշ անուն նրա համար, որ ընտանիքներում ու փողոցներում մայրերի բերանից լսելիս չէր կարողացել զսպել նախանձի գրգիռը։
Նույն օրը Լիդիան խոսեց սպասուհու հետ։
— Ոչ, տիրուհի,— ասաց Զինան,— անհարմար է իմ այստեղ մնալը։ Տվեք ինձ մի փոքրիկ ապահովություն, ես կհեռանամ։
Որոշվեց նրան տալ մի գումար, և Գուրգենն իսկույն այդ գումարը հանձնեց Լիդիային։
Առավոտը Զինան երգելով և թռչկոտելով կապկապեց յուր լաթերը և եկավ տիրուհուն հրաժեշտ տալու։
Լրդիան նրան սպասում էր յուր սենյակում անհամբեր։
