— Որ այդպես է, էլ ինչո՞ւ ինձ խանգարեցիր կարդալու։ Կյանքումս այս տեսակ հետաքրքրական գիրք չեմ տեսել։
Նա նստեց և շարունակեց ընթերցանությունը։ Ելենան այլևս ոչինչ չասաց։ Խոսելով յուր որդու հետ, մտքով նա զբաղված էր յուր ծրագրով, որ վաղուց նա կազմել էր և մշակել:
Նա մի քանի րոպե լուռ մտածեց, անցուդարձ անելով, հետո վերցրեց գլխարկը պահարանի վրայից և դուրս գնաց։ Նա գիտեր` որտեղ և ում մոտ է ծառայում Զինան։ Նստեց տրամվայ և քսան րոպե չանցած արդեն նրա մոտ էր։
— Վերջապես, շնորհ բերիք,— գոչեց Զինան, անկեղծ ուրախանալով, երբ տեսավ յուր նախկին տիրոջ քրոջը, որին ինքը հաճախ այցելում էր,— դուք վաղուց էիք խոստացել ինձ այցի գալ։ Շնորհակալ եմ։
Դա այլևս առաջվա Զինան չէր։ Նրբացել էր, սիրունացել։ Գիտեր հագնվել ինչպես «կրթված»։ Փոխվել էին նաև նրա խոսելու ոճը, շարժումներն ու ձևերը։
Նա հրավիրեց հյուրին յուր առանձին սենյակը, որի կահկարասուն նախանձեց Ելենան։ Նրա պաշտոնը նույնն էր, ինչ որ նախկին տերերի մոտ, բայց կատարում էր ավելի մաքուր և ավելի նուրբ գործեր, ուստի նրա ձեռքերը տաշվել էին և հղկվել, ինչպես մի քնքուշ տիրուհու ձեռքեր։
— Ինչպե՞ս են իմ նախկին տերերը,— հարցրեց նա մի տեսակ զգալի հեգնությամբ ընդգծելով վերջին բառը։— Ես նրանց ոչ մի տեղ չեմ հանդիպում։ Ուզում եմ ասել` թատրոններում։ Գիտեք, ես հիմա շաբաթը մի անգամ թատրոն եմ գնում, երկու անգամ էլ սինեմատոգրաֆ։ Իմ տիրուհին, իշխանուհի Օրբելյանին, ինձ հետ վարվում է ինչպես յուր հավասարի հետ։ Նա շատ ազնիվ կին է։ Ես էլ նրան սիրում եմ քրոջս պես։
Ելենան պատասխանեց.
— Ձեր նախկին տերերն այժմ ապրում են ավելի բախտավոր, քան առաջ։
— Այո՞,— հարցրեց Զինան նույն կիսահեգնական և կիսաբարեկամական տոնով։— Ուրախ եմ, շատ ուրախ եմ։
— Այո, շատ բախտավոր են, այն էլ ձեր շնորհով։
