— Իմ շնորհո՞վ, ասացե՜ք խնդրեմ։
— Իհարկե։ Չէ՞ որ դուք տվիք նրանց մի բան, որ չունեին և սաստիկ ցանկանում էին ունենալ։
Հասկացա, դուք երեխայի մասին եք խոսում,— արտասանեց Զինան այնպիսի անտարբերությամբ, որ, կարծես, խոսքը մի չնչին առարկայի էր վերաբերում։— էհ, ի՞նչ են խոսում իմ մասին։
— Ձեր մասին նրանք ոչ միայն չեն խոսում, իսկի չեն էլ մտածում,— շտապեց օգտվել Ելենան, լավ ճանաչելով փարթամ ընտանիքների աղախինների շինծու գոռոզությունը:
Զինան վիրավորվեց։
— Բա՛հ,— գոչեց նա արհամարհանքով,— չեն մտածում:
Թող չմտածեն, շատ հարկավորս է։
Ելենան ավելացրեց.
— Դե, իհարկե, դուք նրանց հավասար չեք. աղախին և տիրուհի։
— Ներեցեք, ես այժմ աղախին չեմ, այլ տնտեսուհի, եթե կամենաք, իսկի տնտեսուհի էլ չեմ, այլ իշխանուհի Օրբելյանիի համար օգնական։ Չե՜ն մտածում։ Հարցրեք, ես նրանց մասին մտածո՞ւմ եմ։ Իսկի էլ չէ։ Ակն ընդ ական...
— Բայց երեխան ձերն է, ոչ թե այդ ավազակի աղջկանը,— աշխատեց Ելենան Զինայի արհամարհանքը փոխել ատելության։
— Ես երեխա չունիմ,— պատասխանեց Զինան, որին սարսափեցնում էր այն միտքը, թե մի օր այդ երեխային կարող են կապել յուր վզին։
Ելենան չհուսահատվեց։
— Այո,— ասաց նա սատանայական հեգնությամբ,— այդ էլ ճշմարիտ է։ Նրանք ձեր երեխային գնել են փողով և այժմ նա նրանց սեփականությունն է. այնպես, ինչպես այս կոշիկներն ինձ համար, կամ, այ, այն գլխարկը ձեզ համար։
Այս անգամ նետը դիպավ նշանին, բայց ոչ այն կողմին, դեպի ուր ուղղված էր։
— Գնել են, գնել են,— գոչեց Զինան, գրգռվելով,—բայց ո՞ւր են նրանց տված փողերը։
— Իհարկե, դրել եք բանկ և տոկոս եք ստանում։
