Խեղճ մարդը ոչինչ չասաց։ Միայն, դառնալով իշխանին, մեղավոր տոնով հարցրեց․
— Ձերդ պայծառափայլություն, գո՞հ եք ձեր տեղով։
— Գոհ եմ, գոհ եմ, գնացեք։ Իրեղեններս տեղավորեցի՞ք։
— Ահա այստեղ են, մեկ, երկու, երեք։
— Լավ։ Բաչյց ո՞ւր կորավ բեռնակիրը, ես նրա վարձը չեմ տվել։
— Ձերդ պայծառափայլություն, երբ դուք սկսեցիք գոռալ, նա վախեցավ, իրեղենները թողեց ու փախավ։ Ես եմ ներս բերել։
— Փախավ, հա-հա-հա, փախավ,— քահ-քահ ծիծաղեց իշխանը բարձրաձայն, բաց անելով տերտերի գրպանի չափ բերանը և ցույց տալով սևացած ատամները։— Վախեցավ, որ ծեծեմ, հը՞։
— Այո։
— Եվ կծեծեի, ղմերթիմանի, կծեծեի։ Քեզ էլ կծեծեի, եթե տեղ չտայիր։ Դե՛հ, վերցրեք այս և տվեք բեռնակրին։
Սակայն, քսան կոպեկ ստանալով, կոնդուկտորը տատանվեց դուրս գալ կուպեից։
— Ձերդ պայծառափայլություն,— ասաց մի հաշտարար հայացք ձգելով Ալթունովի վրա։
— Հը՛, էլի ի՞նչ ես ուզում, կացո․․․
— Խնդրեմ միջնորդեք պարոն ճամփորդի մոտ, որ իմ մասին գանգատ չգրե կառավարչին կամ վարչությանը։ Ես գիտեմ, դեռ չի գրել, բայց կարող է գրել։ Ձերդ պայծառափայլություն, առանց այդ էլ ծառայողներիս դրությունը նախանձելի չէ։ Ընտանիքի տեր եմ, եթե հանկարծ զրկվեմ պաշտոնից, ո՞ւր պիտի գնամ։ Թող չգանգատվի։
Ալթունովի դեմքը փայլեց ներքին հաճույքից։
— Կացո՛, մի գրեք էլի, ի՞նչ է,— ասաց իշխանը, քիթը կնճռոտելով և ձեռքն օդի մեջ շարժելով։
— Եթե ձերդ պայծառափայլությունը խնդրում է, կարող եմ ներել․․․
— Խնդրում եմ, կացո՛, խնդրում եմ, վա՜...
— Թողեք ինձնից ներողություն խնդրե...
