կռվեն զենքերով, որովհետև երկուսն էլ արդեն մի-մի ռևոլվեր էին ձեռք բերել։
— Չէ,— ասաց նա,— ես այստեղից չեմ հեռանա։ Ինչ որ անելու եք, իմ մոտ արեք։
— Կարելի է,— համաձայնվեց Մարուքը,— բայց հաստատ խոսք տուր, որ զահլես չես տանի քո լաց ու կոծով կամ գոռում-գոչյուններով։
— Ուրեմն, դուք պիտի...
— Ո՛չ, մի՛ վախենար, չենք կռվելու։ Խոսք տալի՞ս ես, որ կհամբերես մինչև վերջը։
— Լավ։
— Տես, չխաբես, մայրիկ, պատվի խնդիր կա մեջտեղ։ Դու ես լինելու մեր դատավորը։
— Լավ։
Մարուքը վառեց երկու մոմ և դրեց սեղանի վրա։ Ապա դառնալով եղբորն ասաց.
— Լսի՛ր, երբ ես կասեմ «մեկ, երկու, երեք» ձախ ձեռիդ ձագ և անանուն մատներն իսկույն կբռնես այդ մոմի բոցի վրա։ Ուղիղ բոցի վրա, լսո՞ւմ ես։ Ես իմ մատները կբռնեմ ահա այս մոմի բոցի վրա։ Թող այրեն մեր մատները և ով ավելի թույլ գտնվի կամ ետ քաշելով մատները կամ նույնիսկ որևէ խոսքով կամ հնչյունով, ախ ու վախով արտահայտի իր ցավը, նա մնա տանը, իսկ մյուսը գնա պատերազմ։ Համաձա՞յն ես։
— Համաձայն եմ,— գոչեց Սարուկն ուրախանալով, վերջապես, որ խնդիրը լուծվում է։
— Աման,— աղաղակեց մայրը, ոտքի թռչելով,— մի՛ արեք այդ գժությունը, ես այդ չեմ թողնի։
— Մայրիկ,— գռռաց Մարուքը,— տեսնո՞ւմ ես այդ ռևոլվերը։ Լռիր ու տեղդ նստիր։
Այրին գունատ, դողալով նստեց իր տեղը։
— Սկսում եմ,— ասաց Մարուքը հանդիսավոր,— մեկ երկու, երեք...
Անմիջապես երկու եղբայրների ձախ ձեռքերի ձագ և անանուն մատները բարձրացան բոցերի վրա:
