լավ չըմբռնելով հաղորդված լուրի ամբողջ լրջությունը։— Ի՞նչ ես ուզում ասել:
— Ուզում եմ ասել, որ պատերազմ է լինելու։
— Պատերա՜զմ։
Մագդալինան բաց թողեց երեխային և իր խոշոր, սևորակ աչքերը, որ այնքան գեղեցիկ էին և այնքան միամիտ, հառեց ամուսնու երեսին։ Այն միտքը, թե Աբգարը պիտի գնա պատերազմի դաշտ, թվաց նրան այնքան տարօրինակ, որ նա կարծեց, թե ամուսինը մի չար կատակ է անում։
Նա հարցրեց.
— Այդ ի՞նչ է նշանակում։
— Այդ նշանակում է, սիրելիս, որ ես կամ մի քանի ամսից հետո, կվերադառնամ, կամ երբեք չեմ վերադառնա։ Ես չէի ուզում հանկարծակի հայտնել, բայց քանի որ այնքան քաջ եղար, որ առաջին լուրը լսեցիր առանց ուշաթափվելու, կասեմ, արդեն որոշված է մեզ ուղարկել։
— Ո՞ւր։
— Հայտնի չէ։
— Ե՞րբ։
— Տասն օրից հետո։
Մագդալինան գլուխը թեքեց կրծքին, տխուր հառաչեց և մի փոքր անցած, շարունակեց,
— Իսկ երեխանե՞րը...
— Իսկ երեխաները կշարունակեն պատերազմել քեզ հետ,— հեգնեց Աբգարը նույն զվարթ եղանակով։
— Դու կատակ ես անում, բայց իմ հոգին միանգամայն տակնուվրա եղավ։ Չէ՞ որ դու կարող ես վիրավորվել:
— Կարող է պատահել։
— Նույնիսկ սպանվել։
— Այդ էլ մի անսպասելի բան չէ:
— Հետո՞։
—- Հետո ի՜նչ։ Դու կլինես երիտասարդ, հետաքրքրական այրի։ Երևակայում եմ, ինչպես սազ կգա քեզ սգազգեստը։ Կարող եմ այժմվանից երաշխավորել, որ դու կունենաս բազմաթիվ երկրպագուներ...
Եվ Աբգարը բարձրաձայն ծիծաղեց, ցույց տալով հաստ
