տելեֆոնով զրույց է անում քաղաքի իշխանների ու միլիոնատերերի հետ, իսկ երեկ նա խոսեց նահանգապետի հետ։
Սպասուհին բարձրաձայն ծիծաղեց։
— Նահանգապետի հետ, նահանգապետի հետ,— կրկնեց նա՝ ձեռքերը զարկելով ծնկներին։— Պարո՛ն, այս քաղաքում չկան ո՛չ այդպիսի իշխաններ ու մեծամեծներ և ո՛չ էլ այնպիսի նահանգապետներ, որոնք բարեհաճեին Պյոտր Պետրովիչի հետ տելեֆոնով խոսելու։
— Իսկ նա խոսում է. ես ամեն օր լսում եմ։
— Թող խոսե ինքն իր հետ, ի՞նչ կա, դրա համար հո փող չի վճարում։
— Ինչպե՞ս թե ինքն իր հետ։
— Այսինքն՝ այնպես, էլի, ինքն իրեն տելեֆոնի հետ։
— Չեմ հասկանում։
— Չհասկանալու ոչինչ չկա։ Դա ռեկլամ է, ուրիշ ոչինչ։
— Ռեկլա՞մ։
— Այո՛, պարոն, ինքը Պյոտր Պետրովիչն է հնարել, ցույց տալու համար, թե տեսեք ես ինչ մեծամեծների հետ գործ ունեմ։ Գիտե՞ք, թեև նա կոմիսիոներ է և այնքան իրեն զբաղված մարդ է ցույց տալիս, բայց մեզ հայտնի է, որ նա անգործ է և ոչ ոք նրան գործեր չի հանձնում։ Հապա՞, որովհետև եթե գործ ունենար, փող էլ կունենար ու իր սուրճի համար էլ ինքը կվճարեր։ Այնպես չէ՞։
Ես հասկացա Պյոտր Պետրովիչի պարզ խորամանկությունը։ Խեղճ մարդ, այդ անմեղ կեղծիքով նա աշխատում էր սրճարանի հաճախորդների հավատը գրավել։
— Մենք ամենքս գիտենք Պյոտր Պետրովիչի օյինները,— ավարտեց Նադյան իր խոսքը,— բայց այնքան ընտելացել ենք, որ այլևս ուշադրություն չենք դարձնում։ Ի՞նչ կա, թող ինքն իր հետ խոսե տելեֆոնով, դրանից ոչ ոք վնաս չունի։
Այդ պահին Պյոտր Պետրովիչը նորեն ներս մտավ, այս անգամ չորս պարոնների հետ տաք-տաք խոսակցելով։
Ես կարծեցի, որ Նադյան կպահանջե նրանից սուրճի փողը, պատրաստ էի ինքս վճարել, միայն թե նա ուրիշների առջև չամաչեցներ այդ մարդուն։ Բայց Նադյան չմոտեցավ նրան։
— Անհարմար է,— ասաց նա,— պարոններն անծանոթ
