— Ի՞նչ ասել է չեն թողնում․ ամեն մարդ յուր կամքիհ տերն է։
— Այո՛, սինյոր, բայց երբ կես փթանոց բռունցքը պահում են քթիդ տակ, մոռանում ես կամքդ։
— Նրանք քեզ ծեծո՞ւմ են։
— Կծեծեն, եթե շատ համառություն անեմ։
— Բայց ի՞նչ օգուտ ունին քեզ հարբեցնելուց։
— Հարբածներն ատում են արթուն մարդուն։ Երբ չեմ խմում, ասում են՝ «դու մտքումդ ծաղրում ես մեզ։ Դու էլ խմիր, հավասարվիր մեզ հետ»:
— Գոնե քի՛չ խմիր։
— Շատ չեմ խմում, բայց քիչն էլ է ինձ հարբեցնում։
— Ի՞նչ են խմեցնում։
— Առաջ քաղցր խմիչքներ էին տալիս։ Հիմա ասում են՝ «թանկ է նստում» և ստիպում են խմել գարեջուր էլ, օղի էլ․․․
Ես լռեցի, բայց հարկավոր էր մի հետևանքի հասցնել մեր խոսակցությունը։
— Լևոն, թո՛ղ այդ պանդոկները, էլի թատրոններով զբաղվիր․․․
— Իհարկե, թողնելու եմ, սինյոր, շուտով, շուտով կգնամ Իտալիա․․․ Արդեն հարյուր հիսուն ռուբլի ունիմ։
— Իսկ մա՞յրդ։
— Նրան էլ հետս տանելու եմ։
— Հարյուր հիսուն ոուբլո՞վ։
— Ի՞նչ կա, քի՞չ է։ Ես շատերից եմ հարցրել։ Ասում են ամսական երեսուն ռուբլով կարող ենք ապրել այնպես, ինչպես այստեղ։
— Գուցե կարելի է, բայց մի քանի ամիս, իսկ հետո՞։
— Հետո՞․․․ մի գործ կգտնեմ։
— Լևոն, ճշմարի՛տն ասա, ի՞նչն է քեզ ստիպում Իտալիա գնալ,— հարցրի ես, նայելով ուղիղ նրա աչքերի միջին։
— Ուզում եմ վիոլոնչել նվագել սովորել ու գալ այստեղ օրկեստրը մտնել։
«Կեղծում ես, բարեկամս,— մտածեցի ես,— այդ չի գլխավոր պատճառը»։
Նայեցի նրան ուշադիր, սիրտս մորմոքվեց։ Նա ոտքի վրա
