Նա բաց արավ գրասեղանի դարակը, դուրս բերեց այնտեղից մի հաստլիկ ձեռագիր, սկսեց թերթել։ Սա նրա վերջին աշխատությունն էր, դեռ անավարտ։ Մի գործ, որ իբրև թե պիտի արծարծեր նրա գաղափարներն ավելի հանգամանորեն, բան երբևիցե արծարծվել էին նրանք։ Այսպես էր նա հավատացած, ուստի և ոգևորված էր։ Նա հույս ուներ այդ գործով, վերջապես, խորտակելու է իր և հասարակության մեջ կանգնած պատնեշը։ Ահա, այդ սարսափելի սառցե պատը, քսանուհինգ տարի է նա ճգնում է հալեցնել իր տաղանդի ջերմությամբ և չի կարողանում։ Նա դեռ անհայտ է ամբոխին, նրա անունը դեռ չի փայլում գրական հորիզոնում և եթե մերթ ընդ մերթ հնչում է այս կամ այն փոքրիկ շրջանում, միշտ հեգնությամբ։ Տկարամիտներն ու անշնորհքները բռնել են ասպարեզը և չեն թույլ տալիս մի ուրիշը ոտք դնե այնտեղ։
— Նրանք ինձ ծաղրում կամ ատում են,— մտածում էր նա,— որովհետև վախենում են ինձնից։
Նա հետ դրեց ձեռագիրն և ոտքի ելավ։ Սովը շարունակում էր մաշել նրա ստամոքսը. վախենում էր հարցնել, արդյոք կա ուտելու բան։
Ներս մտավ կինը, նրա հետևից եղբայրը։ Կանգ առան և նայեցին նրան՝ քույրը դառը հեգնական հայացքով, եղբայրը վիրավորական կարեկցությամբ, այնպես ինչպես նայում է զորավորը ապիկարին։
Նրանց տեսնելով, Ավալյանը կատաղեց։
— Ի՞նչ եք ուզում ինձնից,— գոչեց նա բռունցքները սեղմելով և մի ոտը հատակին զարնելով,— թողեք ինձ հանգիստ, ես պիտի պարապեմ, հասկանո՞ւմ եք. մի խանգարեք, բավական է որքան ճնշել եք...
Նրանք ոչինչ չասացին, որովհետև պատրաստվել էին շատ բաներ ասելու։ Որպես անողոք դատավորներ նրանք հանդարտ նստեցին իրարու քով պատի տակ դրած հնամաշ, ջարդված և վաղուց գույնը կորցրած աթոռների վրա։ Ավալյանը զգաց, որ սկսվելու է մի նոր և մինչև այդ օրը չտեսնված երկար բացատրություն։ Ինչ անել, նորից փախչել դո՞ւրս։ Ոչ, այդ կլինի վերջին երկչոտությունը և նա կպարտվի բարոյապես։
