ՏԵՍԻԼ 13
ՆՈՒՅՆՔ, առանց ԳՅՈՒԼՆԱԶԻ և ՄԱՐԻԱՄԻ
ԲԱՐԽՈՒԴԱՐ. (Նստում է սնդուկներից մեկի վրա, գրիչը թաթախում է թանաքամանի մեջ): Ո՞րտեղ է գրված այն անառակների մասին։
ՍՄԲԱՏ. (Ցույց է տալիս ավետարանի կազմի մեջ այն տեղը, ուր նշանակված էր Սուսանի և Սեյրանի նշանվելը): Ահա՛, այստեղ։
ԲԱՐԽՈՒԴԱՐ. Անուն հոր և որդո և հոգույն սրբո։ (Գրիչը հանդիսավոր բարձրացնում է): Ինը տարի սրանից առաջ ես ուխտեցի իմ աղջկան քո որդուն տալ, այսօր ինքս իմ ձեռքով ջնջում եմ իմ ուխտը։ (Ուզում է ջնջել):
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Կրոնական սարսափով բռնելով Բարխուդարի ձեռքը): Կաց, մարդ, մի անիր, աստված քեզ կպատժի։
ԲԱՐԽՈՒԴԱՐ․ Թող պատժի։ (Հրելով Հայրապետին, ջնջում է Սմբատի գրածը, մի քանի անգամ գիծ քաշելով նրա վրա): Վերջացավ։ Թող իմ դատաստանն երկնքում լինի եթե ես վատ բան արի։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ․ (Մեկուսի): Այս մարդը մեզ կործանելու է։ (Բարխուդարին): Ուրեմն՝ էլ աղջկադ չե՞ս տալիս իմ որդուն։
ԲԱՐԽՈՒԴԱՐ․ (Ավետարանը Սմբատին տալով, վեր է կենում): Ո՛չ ես աղջիկ ունեմ, ո՛չ դու որդի:
ՍՄԲԱՏ. (Սրտմտությամբ): Հայր։
ԲԱՐԽՈՒԴԱՐ. (Խիստ): Քո բանը չէ։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Լավ մտածիր, ինչ արիր:
ԲԱՐԽՈՒԴԱՐ. Ինչ որ արի, արած է։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Իսկ մեր քառասուն տարվա բարեկամությունը։
ԲԱՐԽՈՒԴԱՐ. Ես էգուցվանից կհրամայեմ, որ շինեն պարիսպը մեր տների մեջ։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Ճակատագրին խոնարհվողի հեզությամբ): Լավ, թող քո ասածը լինի։
ԲԱՐԽՈՒԴԱՐ․ Ես իմ նամուսը բարեկամության համար ծախել չեմ կարող։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Գլուխը քարշ՝ քայլերն ուղղում է դեպի խորքի դուռը):
