ՋԱՎԱԴ. Մի բան էլ ասեմ, խոսքս վերջացնեմ։ Հասկացող մարդիկ ասում են, որ ընտանիքն առանց զավակների բախտավոր չէ։ Էհ, այս էլ խմենք և աստծուց խնդրենք, որ նա մեր Ռուստամին շուտով պարգևի իր նման մի ղոչ տղա։
ԱՄԵՆՔԸ. (Բացի Սեյրանից): Ամեն, ամեն, հուռռա՜...
ՄԱՐՏԻՐՈՍ. Հիսուսը կպարգևի։
ՍԵՅՐԱՆ. (Միշտ նստած է, մինչ բոլորը կանգնած են: Խորհում է, շրթունքները կրծոտելով):
ԵԳՈՌ. (Շարունակ դիտել է Սեյրանին, բավականին գրգռված): Էյ, ղարիբ, վե՞ր ես կենալու ոտքի, թե՞ չէ, խմելո՞ւ ես այս կենացները, թե չէ։
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Ղարիբը հարբել է, շարժվել չի կարող։
ԵԳՈՌ. (Մեկուսի Ջավադին): Սատանան ասում է դրա կողքը ծակիր (Ձեռը սեղմում է դաշույնի դաստակին):
ՋԱՎԱԴ. Համբերիր։
ՍԵՅՐԱՆ. (Բարձր): Էյ, ո՞վ է հարբած, ե՞ս։ Տեսնենք։ (Ոտքի է կանգնում, ուղղում իրան, մի հայացք ձգում բոլորի վրա և գլուխը բարձրացնելով, աջ ձեռը սեղմում է դաշույնի դաստակին, ձախ ձեռով գավաթը բարձարցնում): Թամադա։
ՋԱՎԱԴ. Լսեցեք, լսեցեք, ղարիբն է խոսում։
ԱՄԵՆՔԸ. (Լարում են իրանց ուշադրությունը):
ՍԵՅՐԱՆ. Թամադա, ինչպես հրամայեցիր, ես էլ խմում եմ Ռուստամի կենացը։ Ես էլ եմ ցանկանում նրան երկար կյանք, առողջություն, հարստություն, տուն֊տեղ, բախտավորություն, ձեզ նման դարդիմանդ ընկերներ, այսպես ուրախ սեղաններ և ինձ նման անկոչ հյուր:
ՋԱՎԱԴ. Ապրես բարեկամ, ապրես։
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Մարդը խոսել իմացել է։
ԵԳՈՌ. Թող տեսնենք ինչ է ասելու։
ՄԱՐՏԻՐՈՍ. Բայց ես ծիպլի ծատուրը չեմ ներիլ նրան։
ՌՈՒՍՏԱՄ. (Ամբողջ ժամանակ միևնույն դիրքում կանգնած, շարունակ դիտում է Սեյրանին):
ՍԵՅՐԱՆ. Թամադա, դու ասացիր, որ Ռուստամը ձեր պարծանքն է, որ նա Դաղստանում ազնիվ մարդու ու քաջ
