ԿԱՐԱՊԵՏ. Տասնհինգ տարի է նա շվի չի ածում, այսօր ի՞նչ պատահեց նրան։
ՇՈՒՇԱՆ. Սոնայիս համար է ածում։ Նա իմ աղջկանը Մանիշակ է անվանում։
ԶԱՌՆԻՇԱՆ. Ա կնիկ, իսկ որ աղջիկդ նման է Դանիելի աղջկան։
ԿԱՐԱՊԵՏ. Շատ է նման։
ՋԱՎԱՀԻՐ. Տա աստված, որ բախտով էլ նման չլինի։
ՍՈՆԱ. (հրճվանքով լսել է շվին): Տեր աստված, ինչ լավ է ածում, ինչ լավ է ածում։
ՈՍԿԱՆ. Երրորդ բաժակը օղու դատարկելուց հետո): Ես միշտ ասել եմ, էլի ասում եմ, օրինավոր մարդիկ պիտի իրենց նման օրինավոր մարդկանց հետ խնամություն անեն: (Նորից օղի է ածում բաժակի մեջ):
ԿԱՐԱՊԵՏ. Եվ օրինավոր էլ կոնծեն։
ՈՍԿԱՆ. Այ, դա էլ շատ օրինավոր բան ասացիր։ Կենացդ: (Խմում է) Մադրասեցի տեր֊Սարգսին հո ճանաչում ես, խնամի։
ԿԱՐԱՊԵՏ. Ո՞վ չի ճանաչում գինու տկճորին։
ՈՍԿԱՆ. Մի օր կանգնել է, թե...
ԶԱՌՆԻՇԱՆ. (Վեր է կենում) Դե, հիմա գնանք Մուրադին շնորհավորենք։
ԿԱՐԱՊԵՏ. (Վեր է կենում) Գնանք, նա մեզ անհամբեր սպասում է։ (Ոսկանին) Խնամի, խոսքդ հետո կասես։
ՈՍԿԱՆ. Վնաս չունի։ (Շտապով խմում է օղի):
ԶԱՌՆԻՇԱՆ. (Շուշանին) Դե, դուք ձեր պատրաստությունը տեսեք, հարսանիքի օրը մենք կնշանակենք։
ՈՍԿԱՆ. Մենք պատրաստ ենք։ (Դարձյալ խմում է շտապով և վեր կենում):
ՋԱՎԱՀԻՐ. Տա աստված, որ չփոշմանենք։ (Մի անգամ ևս սուր հայացքով նայում է Սոնային):
ՍՈՆԱ. (Դարձյալ ցնցվում է):
ԶԱՌՆԻՇԱՆ. Մնաք բարով։ (Գնում է խորքի դռներով):
ՋԱՎԱՀԻՐ. Աստված բարին տա։ (Գնում է խորքի դռներով հեգնական ժպիտն երեսին):
