Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 7.djvu/277

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

ՋԱՎԱՀԻՐ. Սպանեցեք, ասում է։


ԶԱՌՆԻՇԱն. Ջավահիր։

ՋԱՎԱՀԻՐ. (Գլուխը բարձրացրել է և տեսել լուսամուտի առջև անցնող Գիժ-Դանիելին: Սարսափով ճչում է): Ա՜հ։

ԶԱՌՆԻՇԱՆ. Ի՞նչ պատահեց։

ՋԱՎԱՀԻՐ. Նա անցավ լուսամուտների մոտով։

ԶԱՌՆԻՇԱՆ. Ո՞վ։

ՋԱՎԱՀԻՐ. Դանիելը։

ԶԱՌՆԻՇԱՆ. Ինչու վախեցար։ (Սիսեռները ժողովում է ու կապում):

ՋԱՎԱՀԻՐ. Եթե նրա աչքերը տեսնեիր, կսարսափեիր։

ԶԱՌՆԻՇԱՆ. Նա գիշեր֊ցերեկ պտտում է այս տան շուրջը:

ՋԱՎԱՀԻՐ. էլի անցավ։ Օ՜օ, նա մի չար միտք ունի, ես զգում եմ։

ԶԱՌՆԻՇԱՆ. Քրսինը պաղել է, գնա կրակ դիր։

ՋԱՎԱՀԻՐ. Ինչու ամեն բան ինձ ես հրամայում, ուրիշ հարս չունի՞ս:

ԶԱՌՆԻՇԱՆ. Կանչիր այստեղ անունը կտրածին։

ՋԱՎԱՀԻՐ. (Վեր է կենում, մոտենում է խորքի ձախակողմյան դռներին): Է՜յ, սկեսուրդ կանչում է։


ՏԵՍԻԼ 12




ՆՈՒՅՆՔ և ՍՈՆԱ



ՍՈՆԱ. (Գալիս է խորքի ձախակողմյան դռներով):

ԶԱՌՆԻՇԱՆ. Անիծված, մեզ անբախտացրիր, գոնե պարտքդ կատարիր։

ՍՈՆԱ. Ի՞նչ ես հրամայում։

ՋԱՎԱՀԻՐ. Հրամայում է որ քրսինի համար կրակ դնես։

ՍՈՆԱ. Աչքիս վրա (Գնում է աջ կողմի դռներով):

ԶԱՌՆԻՇԱՆ. (Նայել է Սոնայի հետևից): Ի՜նչ սիրուն էլ է անիրավը, համ ատում եմ, համ խղճում։

ՋԱՎԱՀԻՐ․ (Կատաղի): Ախ, սիրուն օձ կծե նրան։ (Գնում աջակողմյան դռներով):