Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 7.djvu/289

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

կայտառ, թեև, ճերմակ մազերով ու մորուքով: Հագած է լայն ու երկայն պիջակ, լայն պանթալոն, նեղ եզրերով. ոտներին եվրոպական կոշիկներ, գլխին թուրքական կարմիր ֆես): Նա միշտ խաբել է մեզ, էլի կխաբե։


ԴԱՆԻԵԼ. (Ներս է մտնում Միհրդատից հետո: 39 տարեկան տղամարդ է: Միհրդատի պես հագնված: Երեսը սափրած է): Բայց մենք ուրիշ միջոց չունինք, պետք կհավատանք կառավարությանը։ Մեր ճակատագիրն է լսել ու խոնարհվել։ Խեղճեր ենք մենք։

ԳԱԼՈ. Խեղճի ձայնը շատ թույլ է աստուծո լսելիքին հասնելու համար։

ՄԻՀՐԴԱՏ. (Ցնցվելով): Աա՞, ի՞նչ, այդ ո՞վ էր։ Դո՞ւ։ (Դառնում է Սաթենիկին): Ի՞նչ գործ ունի նա իմ տանը։

(Լռություն):

ՄԻՀՐԴԱՏ. (Գալոյին): Հարցնում եմ, ինչո՞ւ համար ես եկել։


ԳԱԼՈ. (Չի պատասխանում):

ՍԱԹԵՆԻԿ. Եկել է յուր մորը տեսնելու։


ՄԻՀՐԴԱՏ. (Հեգնորեն): Այո՞։ Լավ ես ասում։ Հավատում եմ։ (Գալոյին): Հեռացիր աչքիցս, եթե բան չունիս ասելու։

ԳԱԼՈ. Ունիմ բան ասելու և շատ լուրջ բան։

ՄԻՀՐԴԱՏ. Հապա, շուտ և կարճ։

ԳԱԼՈ. Թուրք կառավարությունը վճռել է բնաջինջ անել ամբողջ հայությունը։

ԱՄԵՆՔԸ. (Ցնցվում են):

ՍԱԹԵՆԻԿ. Ողորմած աստված։

ԴԱՆԻԵԼ. Ի՞նչ պատճառով։

ԳԱԼՈ. Ձեր դավաճանության պատճառով։

ԴԱՆԻԵԼ. Մենք դավաճաննե՞ր։

ԳԱԼՈ. Այո՛. թուրք կառավարությունը հայ ժողովրդի համակըրությունը Ռուսիային՝ համարում է քաղաքական դավաճանություն։

ՄԻՀՐԴԱՏ. (Սրտմտությամբ): Սուտ ես ասում, քուրդ, այդպիսի բան չկա։ Դու ինքդ ես հնարել։