ԺՈՐԺ. Ներողություն, պապա. կարծեմ այս քո խրատն է․ «Ինչ որ ջեբդ մանե, դուրս չբերես։
ՊԵՏՐՈՍ. Այ ավազակ, իմ դանակովն ես ինձ մորթում։ Բայց ահա, էդ փողերն ինձ պիտի ետ տաս տոկոսներով հաա, հարյուրին հարյուր։
ԺՈՐԺ. Երեխա՞ ես, պապա, հարյուրին հարյուր ի՞նչ բան է․ դու պահանջիր հազար, տասը հազար, հարյուր հազար։ Բայց մի բան պիտի խնդրեմ ձեզնից։
ՊԵՏՐՈՍ. Ասա, որդի, ասա. հիմա մենք ընկանք քո հրամանների տակ։
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Հրամայիր, Ժորժիկս, հրամայիր։
ԺՈՐԺ. Իմ ամուսնության մասին առայժմ ոչ ոքին ոչ մի խոսք…
ՊԵՏՐՈՍ. Հասկանում եմ, կնախանձեն ու կաշխատեն գործը փչացնել…
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Ես իսկի իմ աղջկան էլ չեմ ասելու։ Արևովդ եմ երդվում։
ՊԵՏՐՈՍ. Դե, ես գնացի։ (Քայլերն ուղղում է դեպի աջ կողմի դուռը): Մորգանի խնամի, այ թամաշա պիտի լինի մերոնց համար, հա՜ա։ (Հանկարծ ետ է դառնում): Ա տղա, չլինի թե քո ամերիկուհին փանտազիա է։
ԺՈՐԺ. (Կեղծ զայրացմամբ)։ Պապա
ՊԵՏՐՈՍ. Լավ, լավ, մի նեղանար․ ուզում եմ հաստատն իմանալ, որ ուրախությունս էլ հաստատ լինի։ (Գնում է ու նորեն ետ գալիս): Բայց աչքերդ բաց պահիր, հա՜ա, որ ուրիշները որսդ ձեռքիցդ չխլեն։ Դա մի կաքավ չէ, թամամ թուրաջ է. թուրաջ։ (Ուրախ շարժումներ անելով․ գնում է աջ դռնով):
ՏԵՍԻԼ 2
ՆՈՒՅՆՔ, առանց ՊԵՏՐՈՍԻ, հետո ԼԻԴԻԱ
ԺՈՐԺ. Մամա, ես գնում եմ ամերիկացիների մոտ. ինձ ճաշին չսպասեք։
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. (Համբուրում է Ժորժին): Գնա, Ժորժիկս, գնա,
