է մոտս ու հարցրել։ Մի քիչ առաջ էլ տելեֆոնով ինձ վիրավորեց։
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Վիրավորե՞ց, իսկ դո՞ւ։
ԼԻԴԻԱ. Ի՞նչ կարող էի պատասխանել։ Ճարահատյալ լռեցի։ Մամա, ես ուրախությամբ կբաժանվեի այդ մինչև ոսկորների ծուծը փչացած մարդուց, բայց ո՞ւր գնամ իմ երեխայի հետ։ Վերադառնալ իմ ծնողների տունը— չեմ ուզում։
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Իհարկե, եթե վերադառնաս, թշնամիներս կուրախանան։
ԼԻԴԻԱ. Ահ, մամա, երանի մի որևէ գործի ընդունակ լինեի, կարող էի իմ աշխատանքով ինձ ու երեխայիս պահել։ Բայց ինչի՞ եմ ես պետք։ Նույնիսկ կար ու ձև կամ որևէ ձեռագործ չգիտեմ մի քանի բախտավորների պես։
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Ինչո՞ւ, դու գիտես լավ դաշնամուր նվագել, գիտես ֆրանսերեն, դա քի՞չ բան է։
ԼԻԴԻԱ. (Դառն, հեգնական ծիծաղով): Օհ, հո, հո, հո, գիտես լավ դաշնամուր նվագել։ Ինչպես չէ, իմ կոնցերտներով Փարիզը կզարմացնեմ։ Մամա, ես շատ-շատ կարող եմ մի որևէ երկրորդական կամ երրորդական սրճարանի օրկեստրում մասնակցել։ Թույլ կտա՞ք դու և պապան, որ լինեմ կաֆեների երաժշտուհի։
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Հիմա՞ր եմ, որ թողնեմ։ (Կողմ): Մանավանդ հիմա։
ԼԻԴԻԱ. Ահա տեսնո՞ւմ ես։ Ինչ վերաբերվում է իմ ֆրանսերենին, ծիծաղելի է մինչև անգամ այդ մասին հիշել։ Իմ գիտեցած ֆրանսերենը միայն Կովկասում կարող է ֆրանսերեն համարվել։ Ոչ, մամա, դուք ձեր զավակներից կյանքի մարդիկ չեք պատրաստել, այլ մի տեսակ մանեկեննեը։ Միայն հարստությունն էր, որ թաքցնում էր մեր բարոյական սնանկությունը, այժմ ոսկե քողն ընկել է, և մեր ողորմելի պատկերը պարզվել։ Իմ մտավոր պատրաստությամբ մի երիտասարդ կին առավելը կարող է լինել որևէ մի հարուստ ծերունու սիրուհի։
