ինչպես վիթխարի կարապ։ Ծանր ու տաղտկալի տպավորություն էին գործում ինձ վրա մեքենայի միապաղաղ թնդյուններն ու ջրերի շփշփոցը։
Մերթ ընդ մերթ մոտենում ենք ամայի ափերի ավազներին։ Տեղ-տեղ երևում էին ինչ-որ գունատ լույսեր։ Երևի ձկնորսների նավակներն էին։
Մոտովս անցան երկու սիլուետներ։ Մեկը ձգեց տախտակամածի վրա պարանի մի մեծ օղակ, բաց արավ, քաշեց այս կողմ, այն կողմ։
— Դու կտեսնես, Ֆոմա, այս անգամ Չեչենը մի լավ տրորելու է մեզ։
— Նրա բերանը պատռելով կանցնենք։
— Պետք է քնել, ում ժողովել առավոտվա համար։
Չեչեն․․․ մանկությունիցս հաճախ լսել էի հորիցս, որ Դաղստանի ահռելի ժայռերի մեջ պատսպարված է այդ անունով մի հերոսական ցեղ։ Նրա քաջությունների մասին ամբողջ առասպելներ էին պատմում իմ ծննդավայրում։
Ես մոտեցա նավաստիներին, հարցրի.
— Մի՞թե չեչենները ծովի վրա են հարձակվում։
Լսվեց մի բարձրաձայն քրքիջ։
— Ֆոմա, լսեցի՞ր ինչ մռմռաց այդ պատանին։
— Ցամաքի մկներն ի՞նչ հասկացողություն կարող են ունենալ ծովի կատուների մասին,— ծաղրեց Ֆոման իմ միամտությունը։
— Ուրեմն դուք չե՞ք վախենում Դաղստանի լեռնականներից,— շարունակեցի ես իմ անփորձությունը։
— Էյ, երիտասարդ մարդ, հասկացիր, կասպյան ջրերի վրա ծովահեններ չկան։
— Բայց ի՞նչ բան է այդ Չեչենը, որի մասին խոսում էիք։
— Չեչենն այն է, որ նավերը խախալում է և քեզ նմաններին պատերին է զարկում սիսեռի հատիկների պես։
— Չեչենն ասում է. «Քիչ կեր, որ չփսխես, պառկիր, որ չգլորվես»,— ավելացրեց երկրորդ նավաստին։
Եվ նրանք քրքջալով չքացան խավարի մեջ։
Գիշերն անցկացրինք հանգիստ։ Հետևյալ առավոտ
