— Կան հարցեր, որոնց պատասխանը միայն ծիծաղն է,— պատասխանեց նա, կրկին թևը խլելով ձեռիցս։
— Ուրեմն իմ հարցը շա՞տ հիմար հարց է քո կարծիքով։
— Չգիտեմ, ինքդ դատիր։
Մի քանի վայրկյան ես լռեցի։ Չգիտեի ինչ ասել։
— Լիզա, պարզի՛ր ինձ քո միտքը,— խոսեցի ես վերջապես։
— Ի՞նչ ես ուզում։
— Ինձ սիրո՞ւմ ես։
Լիզան գլուխը թեքեց կրծքին, մի քանի վայրկյան մտածեց և հանկարծ, կրկին բարձրացնելով, վճռողական եղանակով ասաց․
— Չեմ սիրում։
— Պատճա՞ռը։
— Պատճառը․․․ չգիտեմ,— պատասխանեց Լիզան․․․
— Բայց ես քեզանից բացատրություն եմ պահանջում։
— Ես ասացի քեզ, որ չեմ սիրում։
— Պատճառն եմ հարցնում։
— Լսի՛ր․․․ Լսեցե՛ք։ Ես քո, ներողություն․․․ ես ձեր մեջ այլևս չեմ տեսնում այն ուժը, որ ինձ հափշտակեց, ինձ, որ մինչև քսանուվեց տարեկան հասակս ոչ ոքով չէի հափշտակվել։
— Ինչո՞ւ, մի՞թե ես փոխվել եմ։
— Չգիտեմ, գուցե դուք միևնույնն եք, բայց այն օրից, երբ ես ձեզ բոլորովին ճանաչեցի, դուք իմ աչքում հավասարվեցիք հասարակ մարդկանց հետ։
— Մի՞թե դու կարծում էիր, որ ես հասարակ մահկանացու չեմ։
— Այնքան էլ թեթևամիտ չեմ, որ ձեզ անմահի տեղ ընդունեի։ Բայց ես ձեր մեջ չեմ տեսնում այն զորությունը, որ հպատակեցնում է կնոջը, որ ստրկացնում է նրան։ Տղամարդը պետք է ունենա այդ ուժը։
— Ախար դա ի՛նչ զորություն է, Լիզա, որ դու ինքդ էլ բացատրել չես կարողանում,— հարցրի ես խեղդված ձայնով։
— Առաջ չգիտեի ինչ զորություն է, այժմ պարզվեց ինձ համար։ Դա այն զորությունն է, որ տղամարդին պահում է կնոջ համար