Jump to content

Էջ:Shirvanzade I hator.djvu/211

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

— Կան հարցեր, որոնց պատասխանը միայն ծիծաղն է,— պատասխանեց նա, կրկին թևը խլելով ձեռիցս։

— Ուրեմն իմ հարցը շա՞տ հիմար հարց է քո կարծիքով։

— Չգիտեմ, ինքդ դատիր։

Մի քանի վայրկյան ես լռեցի։ Չգիտեի ինչ ասել։

— Լիզա, պարզի՛ր ինձ քո միտքը,— խոսեցի ես վերջապես։

— Ի՞նչ ես ուզում։

— Ինձ սիրո՞ւմ ես։

Լիզան գլուխը թեքեց կրծքին, մի քանի վայրկյան մտածեց և հանկարծ, կրկին բարձրացնելով, վճռողական եղանակով ասաց․

— Չեմ սիրում։

— Պատճա՞ռը։

— Պատճառը․․․ չգիտեմ,— պատասխանեց Լիզան․․․

— Բայց ես քեզանից բացատրություն եմ պահանջում։

— Ես ասացի քեզ, որ չեմ սիրում։

— Պատճառն եմ հարցնում։

— Լսի՛ր․․․ Լսեցե՛ք։ Ես քո, ներողություն․․․ ես ձեր մեջ այլևս չեմ տեսնում այն ուժը, որ ինձ հափշտակեց, ինձ, որ մինչև քսանուվեց տարեկան հասակս ոչ ոքով չէի հափշտակվել։

— Ինչո՞ւ, մի՞թե ես փոխվել եմ։

— Չգիտեմ, գուցե դուք միևնույնն եք, բայց այն օրից, երբ ես ձեզ բոլորովին ճանաչեցի, դուք իմ աչքում հավասարվեցիք հասարակ մարդկանց հետ։

— Մի՞թե դու կարծում էիր, որ ես հասարակ մահկանացու չեմ։

— Այնքան էլ թեթևամիտ չեմ, որ ձեզ անմահի տեղ ընդունեի։ Բայց ես ձեր մեջ չեմ տեսնում այն զորությունը, որ հպատակեցնում է կնոջը, որ ստրկացնում է նրան։ Տղամարդը պետք է ունենա այդ ուժը։

— Ախար դա ի՛նչ զորություն է, Լիզա, որ դու ինքդ էլ բացատրել չես կարողանում,— հարցրի ես խեղդված ձայնով։

— Առաջ չգիտեի ինչ զորություն է, այժմ պարզվեց ինձ համար։ Դա այն զորությունն է, որ տղամարդին պահում է կնոջ համար