— Աղա թամադա, ինչպես հրամայեցիր, ես էլ խնդրում եմ աստծուց, որ նա Ռուստամին պարգևի մի լավ ղոչաղ տղա զավակ։ Մաղթում եմ, որ այդ տղան լինի յուր նման շնորհքով, աշխատող և...քաջ...
— Ամեն, ամեն, տեր աստված, — կրկին բացականչեցին Շամախուց նոր եկածները։
— Վարդապետի լեզու ունի, — մեջ մտավ անմորուս առևտրականը, որ ամենից քիչ էր խոսում։
— Սարգիս վարպետի աշակերտ կասեն դրան հա, լավ ճանաչեցեք, — ավելացրեց միրքավոր երիտասարդը։ — Հըմ, Սեյրան, էլ ասելիք ունի՞ս, ասա։
Սեյրանը շրթունքները կրծոտեց և ձեռը ավելի ամուր սեղմեց դաշույնի կոթին։
Ռուստամի զննող հայացքը բևեռված էր նրա վրա։
— Տա աստված, որ Ռուստամի տղան աչքունքով էլ, երեսով էլ իրան պես լինի, որովհետևե...
— Հը՛մ, — բացականչեց անհամբերությամբ միրքավորը։
— Հը՛մ, — արտասանեց անգիտակցաբար Ռուստամը։
— Որովհետև... որովհետև... նահլաթ քեզ, չար սատանա։
— Որովհետև գինին շատ զոռ է անում գլխիդ, — միջամտեց կրկին անմիրուք առևտրականը։
— Թողեք, թողեք, վերջացնի, — հրամայեց միրքավորը։
— Որովհետև ես գիտեմ, որ Ռուստամի տղան, հաստատ գիտեմ, որ նա... նահլաթ չար սատանին։
— Հը՛մ, — շեշտեց միրքավորը։
— Հը՛մ, — կրկին արտասանեց Ռուստամը։
— Կարճ կապիր, — ավելացրեց միրքավորը։
— Որ Ռուստամի տղան կամ աղջիկը (այդ աստված է իմանում),
որ պիտի շուտով ծնվի...
— Չէ՛, շատ է երկարացնում։
— Որ պիտի շուտով ծնվի, չէ թե իրան` Ռուստամին կնմանի, չէ, երես-մերեսով, աչքունքով կնմանի կուժ ծախող Հայրապետի տղա Սեյրանին, ինձ, ինձ...
Վերջին խոսքերն արտասանելով, Սեյրանը բաժակը առանց
