— Դու շատ հոգնեցիր,— ասաց Մինաս Կիրիլլիչը,— ո՛չինչ, ճանապարհին կհանգստանանք։ Ես վարձել եմ մի ամբողջ ճեպակառք։ Բացի մեզանից, ոչ ոք չի լինիլ։ Խմի՛ր թեյդ։
Վարվառեն, անշարժ նստած, նայում էր հատակի մի կետին։ Նրա շունչն ավելի ու ավելի սպառվում էր․ գերբնական ուժ էր հարկավոր նրան, որպեսզի կարողանա զսպել յուր հիվանդությունը։
— Ի՞նչ է, Վարվառե, ինչո՞ւ ծանր ես շնչում․․․
— Ոչինչ․․․— ասաց Վարվառեն և, ձեռը հենելով պատին, աշխատեց բարձրանալ։
— Դու տկար ես Վարվառե․․․ Սպասի՛ր, գունաթափվում ես։ Մատրենա, օգնի՛ր նրան, հիվանդ է․․․
Եթե աղախինն և հայրը նույն վայրկյանին չշտապեին մոտենալ, Վարվառեն կընկներ հատակի վրա։ Նա հենվեց աղախնի ուսին։ Մյուս կողմից բռնեց Մինաս Կիրիլլիչը, գոչելով․
— Ի՞նչ պատահեց, ի՞նչ պատահեց։
Բայց, պատասխանի փոխարեն, նա յուր ձեռի ափի մեձ զգաց դստեր սառույցի պես պաղած բազուկը, որի երակը հազիվ-հազ զարկում էր։ Նա երկյուղով գրկեց աղջկան, նայեց երեսին։ Գույն չկար, շունչ չէր լսվում։
— Օգնի՛ր, Մատրենա․ նա հիվանդ է,— բացականչեց շվարած հայրն և, աղախնի օգնությամբ, դստեր անշնչացած դիակը տարավ նրա սենյակը։
Մատրենան շուտով բաց արավ կապոցներից մեկը, մի րոպեում անկողինը պատրաստեց։ Վարվառեին պառկեցրին։
— Կառքերը պատրաստ են,— լսվեց ծառայի ձայնը։
— Նստիր նրանցից մեկն և շտապիր Միսկարյանցի մոտ, ճանաչո՞ւմ ես, խնդրիր իմ անունով, որ այս րոպեիս գա։ Մատրենա, վազի՛ր և տանտիրուհուն հրավիրիր այստեղ, շո՛ւտ։
Մինչ Մատրենայի վերադառնալն և այրի Նատալիայի գալը, ծերունին, Վարվառեի թուլացած ձեռն յուր ափի մեջ բռնած, աշխատում էր խրախուսական խոսքերով ուշքի բերել նրան։ Վարվառեն սթափվեց և․ մռայլ հայացքով նայեց հոր երեսին։
