շատ հավանում եմ նրա արածը։ Անպիտան, կինտո, հավլաբարցի, բազազ․․․
— Ո՞ւմ վրա ես բարկացած, Կատո, ի՞նչ կա,— հարցրեց մայրը։
— Այն կա, որ դու ինձ դժբախտացրել ես։
— Ե՞ս եմ դժբախտացրել քեզ, ի՞նչպես։
— Այնպես, որ ինձ տվել ես այն հավլաբարցի կինտոյին․․․ Կոպիտ, անկիրթ․․․ համարձակվում է կասկածել իմ մասին․․․
— Կասկածե՜լ,— կրկնեց մայրն ապշած,— ի՞նչ ես ասում, Կատո։
— Լսիր ու կիմանաս, թե ինչ եմ ասում․ ես այսուհետև․․․ էլ․․․ չեեեմ կա․․․ րող․․ Լազրոյի․․․ հետ․․․ ապրեեել․ Նա խելագարվել է, գիտե՞ս, խելագարվել է։ Նա իմ հյուրերին իմ տնից դուրս է փախցնում, նա ինձ քաղաքի մեջ խայտառակ է անում, անունս կեղտոտում է․․․
— Ո՞ւմ է դուրս արել, ե՞րբ,— ընդհատեց այրին կատաղած աղջկա խոսքը։
— Սպասի՛ր, պատմեմ։
Եվ Կատոն պատմեց։ Առավոտյան Լազար Մակարիչը գնում է յուր գործին։ Կատոն մնում է տանը միայնակ և սկսում է տնային գործերով զբաղվել։ Տասն ու մեկ ժամին տիկին Մեյբարովի եղբայրը — իշխան Սերաֆիոն Բեգխանովը — գալիս է յուր քրոջ կողմից հարցնելու, թե երբ են ամառանոց գնալու։ Առաջինը չի ու վերջինն էլ չի լինիլ աշխարհում — ծանոթը ծանոթի մոտ կգա ու կգնա։ Նստում է, խոսում է դեսից ու դենից։ Էհ, Կատոն, քաղաքավարության համար, իշխանին սուրճի է պահում․ մնում է «խեղճ» երիտասարդը։ Այդ ժամանակ վերադառնում է Լազար Մակարիչը, տեսնում է իշխանին և քիթը քաշ է անում։ Կատոն աշխատում է իշխանի հետ ավելի քաղաքավարի վարվել, էհ, հյուր է, ինչո՞ւ վիրավորվի։ Մի ժամ, մի ամբողջ ժամ այդ կոպիտ, անկիրթ, բազազ Լազրոն աչքունքը թթվեցրած կամ լուռ է մնում կամ եթե խոսում է, կարծես, ակամա։ Վերջն իշխանը գնում է, և Լազրոն սկսում է գոռաի այ դես, այ դեն, ինչ գործ ունի իմ տանն այդ երիտասարդ իշխանը, ե՞ս ով, նա՞ ով։
