Վայ կատվին, եթե մոռանար նախօրոք թաքնվել մի հեռու անկյունում․ վայ պատի տակ աղմկող երեխաներին, վայրահաչ շներին ու փողոցի աղբը քրքրող հավերին։ Տատը ջղայնացած կշտամբում էր ամենքին, դատապարտում, որ աղմկում են, խանգարում իրեն, չեն խղճում, չեն մտածում, որ Կլարան վազելով է ճաշի գալիս, որ Կլարան նետի պես էր ճամփան կտրում, ո՛չ տանը կերակուրն է պատրաստ, ո՛չ սեղանը սարքած, ո՛չ էլ սենյակը մաքրած․․․
Միայն մեծերը գիտեին արդեն, որ մինչև կեսօր տատը սաստիկ խստապահանջ ու անհասկանալի է, «ընդունելություն» չունի և ոչ ոք չէր համարձակվում անցնել նրա շեմքից․․․
Իսկ երբ վառարանի վրա քլթքլթում էր կաթսնա, արդեն եփած բորշչի խոնավ ու թթու հոտով լցվում սենյակը, սև թավայի վրա տժտժում էին կարմրող գառան միսն ու գետնախնձորները, ցոլում էր նոր լվացած և տեղ-տեղ դեռ թաց հատակը, անհամբեր մռմռում մսի հոտից մաշվող կատուն՝ տատը գոհունակ շուրջն էր դիտում, հարթում շտապով լվացած գոգնոցն ու գլխի թաշկինակը և հպարտ, հորդորում իրար կրծող շներին և կչկչող հավերին, ժպտալով գնում, կանգնում փողոցի անկյունը․․․
― Տա՛տ, դու անկյունում կանգնած ի՞նչ էիր սպասում,― հարցնում է ճաշելիս թոռը, թշերը ուռցրած դեռ չծամած պատառով։
― Սպասում էի․․․ հոգնած ոսկորներս հազիվ եմ քարշ տալիս, իսկ նա՝ «սպասում էիր»․․․ անմիտ աղջիկ․․․,― փնթփնթում էր տատը, անհուն սիրո ճառագայթներով աչքերը լուսավորած։
Թոռին զբաղեցնում էր տատի անհաջող կեղծվելը, և նրա անհոգ քրքիջը հնչուն ելևէջներով տարածվում էր օդի մեջ, դիպչում տատի սրտի նվիրական լարերին և բախտի ջինջ արցունքի բյուրեղ կաթիլներից սեղմում ու թրջում նրա աչքերը․․․
Թվում էր, թե ցածլիկ առաստաղը վեր է բարձրանում․ պատերը հեռանում էին․ նեղ ու փոքր պատուհաններից ներս ընկած արևի շողերը պարում, ծիծաղում ու երգում էին ինչ-որ սփոփիչ մեղեդի․ հարթվում էր սրտի կնճիռները և ինչ-որ մրրիկ հոսում էր արյան հետ, երբ թոռը կուշտ, գոհ և ուրած փաթաթվում էր տատի վզովն ու ջերմ համբույրներով ոսկեզօծում նրա դեմքը։
― Շնորհակալ եմ, տատիկս, կերա, կշտացա։
Երջանկությունը թևավորում էր տատ Արինային․ նրա լեզվի տակից քանդվում էին այն կապերը, որոնք հացի ահով զրկանքն է հանգույցում, և նա դարձյալ ժիր ու արի իր կորովի ու գորովի մեծ պաշարով ծառանում
