Էջ:Shushanik Kurghinyan's Collection works.djvu/48

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

մտածեց, գուցե առաջին անգամ, մեղմ լինել մեկի հետ, որ և՛ բանաստեղծ է, և՛ կին, և՛ հիվանդ․․․

Ու նրա մեկը մեկին հաջորդող հարցերը, «ընկերական խորհուրդները», որոնք ես անփորձորեն գնահատեցի ուշ, ինձ համոզեցին, որ Ռուբենին, իր համար մտքի ծանր մուրճի տակ, հանդուրժել կարող է միայն կայծեր արձակող շիկացած երկաթը․․․

― Մի լավ թափ տուր դրան այն տխրահռչակ նամակի առթիվ,― միջամտեց Մյասնիկյանը։

Ռուբենին նորից խաղաց քթի հետ, այս անգամ իսկապես ժպտաց ու խորազնին, ծանր հայացքը հառելով դեմքիս, ասաց․

― Անցյալը թողնենք, սխալը միշտ կարելի է ուղղել։

Մի տեսակ զայրույթ պաշարեց ինձ․ սկսե՞լ Ադամ-Եվայից և հիրավի «թափ տալ» այս թեորետիկ, պրոզայիկ մարքսիստի առաջ մի շարք, իրեն անծանոթ հին նորություններ, որպես բնորոշ արդյունքներ միջավայրի, կրթության սիստեմի ու տրադիցիայի, սակայն Ռուբենին նոր նկատեց, որ հիվանդ պառկած եմ ու հարցրեց իմ առողջության մասին․․․

Պարտեզում պատրաստ էր սառը գարեջուրը։ Ռուբենին աջակցեց իմ թախանձանքին՝ ընկերանալ իրանց։ Այնուհետև սկսվեց անվերջ զրույց․ մարքսիզմ, մատերիալիզմ, մոնիզմ, դուալիզմ, Կանտ, Հեգել, Լենին, Տրոցկի, «Литературный распад», արժեքների վերագնահատում, մի փոքրիկ ժողովածուի նյութ, Ռուբենու գլխավոր աշխատակցությամբ․․․

Ակներև էր, որ Ալ․ Մյասնիկյանը սիրում էր, օ՜, շա՜տ էր սիրում Ռուբենուն, և սրտանց ցանկանում, որ ես էլ իմ հերթին ձեռնպահ չմնամ։ Բայց առաջին տպավորությունը միշտ զորեղ է լինում, երևի հետո ուժ չթողնելու համար․․․

― Ուրեմն, այսպես,― ասաց նա գնալիս, զարմանալի ճշտորեն շարունակելով իր մի քանի ժամով ընդհատված խրատների շարունակությունը․― ամուր կանգնեցեք ձեր ընտրած հողի վրա, որ սայթաքում չպատահի, նամանավանդ երբ հոդացավ էլ ունեք։ Ապագայում ես կանգ կառնեմ ձեր տաղանդի վրա։ Հարկավոր է նոր էջեր բանալ մեր քննադատական ասպարեզում ևս․ իսկ նախքան այդ հետևեցեք այն կյանքին, որի երգելու հավակնություններ եք ցույց տալիս․․․

Մի երկու օրից հետո նա եկավ հրաժեշտ տալու․ գնում էր Մոսկվա։ Տվեց ինձ իր հավանած գրքերի ցանկը, որ անպայման կարդամ, զգուշացրեց երևան չգալ «միմոսների թերթերում» և խնդրեց, որ թղթի կտորի վրա մատնանշեմ իմ ժողովածուից այն բանաստեղծությունները, որոնք ես «սիրում եմ ու գոհ եմ»։

Որքա՜ն մեծ եղավ իմ զարմանքը, ավելին՝ վիրավորանքը, երբ նրա